Μυθικά Τέρατα, Χαλκιδική

✅ΟΙ ΟΥΡΕΑ ήταν οι αρχέγονοι θεοί (πρωτόγονοι ) των βουνών. Κάθε βουνό πίστευαν ότι είχε τη δική του αρχαία θεότητα. Τα βουνά απεικονίζονταν στην κλασική τέχνη καθώς ηλικιωμένοι, γενειοφόροι άντρες έβγαιναν μερικώς ανάμεσα σε ένα ζευγάρι βράχων.

ΓΟΝΕΙΣ ΓΑΙΑ (χωρίς πατέρα) (Θεογονία 129)
https://www.theoi.com/Protogenos/Ourea.html

✅ Ο ΛΕΩΝ ήταν ένας λεονικός Γίγαντας (Γίγαντας) που σκοτώθηκε από τον Ηρακλή κατά τη διάρκεια του πολέμου των γιγάντων εναντίον των θεών. Ο ήρωας έφτιαξε ένα μανδύα από το δέρμα του.

Ένας γίγαντας με κεφάλι λιονταριού εμφανίζεται στο ανάγλυφο της αρχαίας Περγάμου που απεικονίζει τον Πόλεμο των Γιγάντων. Ωστόσο, αυτός ο μύθος είναι πραγματικά μια παραλλαγή της ιστορίας του λιονταριού της Νεμέας που ήταν η συνηθισμένη πηγή του ακρωτηρίου του Ηρακλή.

ΓΟΝΕΙΣ Πιθανώς GAIA (βλ. Gigantes)
Πηγή: https://www.theoi.com/Gigante/GiganteLeon.html

✅Ο ΑΘΟΣ ήταν θεός του βουνού της Θράκης (Θράκη), βόρεια της Ελλάδας.

ΓΟΝΕΙΣ Μάλλον γιος ΓΑΙΑ σαν τα άλλα Βουνά
https://www.theoi.com/Georgikos/OrosAthos.html

Χάρτης των μυθικών τεράτων, του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού
https://www.facebook.com/fryktories.net/photos/a.387678454673443/3686436228130966/?type=3

Read More

Φλοκάτη ή Βελέντζα

 

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

βελέντζα η [veléndza] Ο25 : χοντρό και βαρύ μάλλινο υφαντό με ή χωρίς φλόκια, που το χρησιμοποιούσαν ως κλινοσκέπασμα· (πρβ. φλοκάτη).

[τουρκ. velenç(e) -α θηλ. κατά τη λ. κουβέρτα]

[Λεξικό Κριαρά]

βελέντζα η. 

• Βαρύ μάλλινο φλοκωτό κλινοσκέπασμα: 
  • (Ευγ. Γιαννούλη, Επιστ. 215⁴⁸). 

[<ουσ. βαλέντζα (Somav.) <ιταλ. *(coperta da) Valenza, πβ. ιταλ. valenzana, catalana, κ.ά. (Henrich 1988: 182-4). Η λ. στο Somav. και σήμ.]

https://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/search.html?lq=%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B1

/*/

Η φλοκάτη των Βλάχων

Η φλοκάτη ή αλλιώς βελέντζα είναι ένα χνουδωτό, αφράτο και ζεστό χαλί φτιαγμένο από 100% μαλλί.

Η προέλευση της φλοκάτης

Η κατασκευή της φλοκάτης ξεκίνησε εδώ και εκατοντάδες χρόνια από τους Βλάχους της Πίνδου. Η κατασκευή της χρονολογείται από τον 5ο αιώνα μ.Χ (πηγές: εδω και εδώ ). Χρησιμοποιούνταν ώς ενδυμασία από τους Βλάχους βοσκούς που είχαν ανάγκη από ζεστά υφάσματα στις χαμηλές θερμοκρασίες του βουνού, αλλά και για το στρώσιμο των δαπέδων, ως κουβέρτες και στρωσίδια ύπνου.

Σήμερα, η φλοκάτη πωλείται σε όλο τον κόσμο, και είναι γνωστή ως ένα αυθεντικό ελληνικό προϊόν.

Read More

Η Ιερά Μονή/Καθέδρα Ιωάννη του Κολοβού εις Σιδηρόκαυσαν

 

Γιά τόν Ἰωάννη Κολοβό μαθαίνουμε ἀπό τό βίο τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου τοῦ Νέου (898). Πρόκειται γιά μιά σημαντική καί ἰσχυρή προσωπικότητα τοῦ τέλους τοῦ 9ου αἰ., τόν σεβόταν καί ὁ Αὐτοκράτορας Βασίλειος Α΄ ὁ Μακεδών (883). Ἦταν προστάτης τῶν μοναχῶν τοῦ Ἄθω, τούς ὁποίους ὑπεστήριζε.

Ἡ μονή Κολοβοῦ εἶναι ἀπό τά πρῶτα ὀργανωμένα μοναστήρια στή Χαλκιδική. Εἶναι ἀρχαιότερη ἀπό τά μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατά ἕνα περίπου αἰώνα. Ἔπαιξε σπουδαῖο ρόλο, ἰδίως στά τέλη τοῦ 9ου καί στίς ἀρχές τοῦ 10ου αἰ., στήν ἀνάπτυξη τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας καί ἀνακηρύχθηκε αὐτοκρατορικό Μοναστῆρι. Εἶχε μεγάλη περιουσία ἀπό τήν συγχώνευση πολλῶν Μονῶν τῆς Βόρειας Χαλκιδικῆς. Ἀπό τό 980 γίνεται μετόχι τῆς Μονῆς Ἰβήρων. Τό 1329 ἦταν ἤδη σέ ἐρειπιώδη κατάσταση.Στους Συναξαριστές βρίσκουμε αρκετές σοφές συμβουλές του.
Πηγή: http://im-ierissou.gr/index.php/2013-08-14-16-19-29/88-2013-12-04-11-25-47/191-2013-12-04-11-54-02

Με αφετηρία 

Actes de X é r o p o t a m o u : J. Bompaire, Actes de Xéropotamou, Archives de l'Athos III, Παρίσι 1964
ΚΑΙ το
Κωνσταντίνου Περγαμηνού και Γεώργιος Φαρισαίος παραδίδουν στην Ι.Μ. Ξηροποτάμου τον Περιορισμό των αγαθών της στα χωρία Συμεών, Κοντογρίκου και Κοσλά στην Χαλκιδική στα1320/1321,
την γλωσσική ανάλυση της λέξης Κάκαβος,
το τι εντοπίζει ο Θεοδωρίδης Π. 1981, μιλά ο Σμυρνάκης στα 1903, επαληθεύει Καραμανίδου Α. το 1991,
η γεωγραφικής οριοθέτηση της Μονής Κολοβού έχει τα εξής χαρακτηριστικά τα οποία μένει να επαληθεύσει η αρχαιολογική σκαπάνη αν δεν καταστράφηκαν ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ.

* Κάκαβος:

α) όρος αυτός έχει την ίδια ετυμολογία με τη σούπα κακαβιά, εν τέλει από το αρχαιοελληνικό κακκάβη «τρίποδη χύτρα» (συνέχισε ως ουδέτερο *κακκάβιον > κακκάβι).

β) με βάση την εκδοχή [α] η ΠΑΛΙΑ ΚΑΘΕΔΡΑ ΤΗΣ ΚΟΛΟΒΟΥ
που μας μιλά ο Σμυρνάκης Γεράσιμος, Το Άγιον Όρος, 1903 

  

και εντοπίζει ο Θεοδωριδη Π. στον "Πίνακα τοπογραφίας του Αγιορειτικού παραγωγικού χώρου" (Κληροομία τ.13 Θεσσαλονίκη, 1981)

επαληθεύει η Άννα Καραμανίδου στα Βυζαντινά Μονύδρια στην Χαλκιδική 

Πηγή: The holy monastery of St John Colobus Ierissos, Byzantine 16 (1991) 396-399 / Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Κολοβού Ιερισσός, Βυζαντινά 16(1991) 396-399γ)

γ) το Μετόχι "ΝΤΑΜΠΙΖ" της Μονής Ιβήρων, 937,728 στρεμμάτων, που με αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς να προσφύγει η Μονή στο ΣΤΕ για ακύρωση, είναι ... ο χώρος απόθεσης που θα δέχεται 23.500.000 τόνους βιομηχανικών αποβλήτων εμπλουτισμού από το μεταλλείο των Σκουριών. και
δ) Παραφθορά στο λατινικό Άκβα (Acqua) λόγω των πολλών υδάτων εκ των πηγών που την περιβάλλουν. (σλαβικής καταγωγής;).

/*/

Άγιος Ιωάννης Κολοβός. (Ψηφιδωτό). Μονή Οσίου Λουκά Βοιωτίας.

/*/

Η Συμβολή του οσίου Ευθυμίου του νέου στην εμφάνιση και οργάνωση του μοναχισμού στη Χαλκιδική.
Anna Karamanidou. 

/*/

https://books.google.gr/books?id=HkoWAAAAYAAJ&pg=PA278&lpg=PA278&dq=%CE%97+%CE%99%CE%95%CE%A1%CE%91+%CE%9C%CE%9F%CE%9D%CE%97+%CE%99%CE%A9%CE%91%CE%9D%CE%9D%CE%97+%CE%A4%CE%9F%CE%A5+%CE%9A%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%92%CE%9F%CE%A5&source=bl&ots=VwWwn5tW36&sig=ACfU3U2mvJHD3biB6nCM748P6d5zsp0taw&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwihgpCU1ND7AhU3YPEDHfFSANI4ChDoAXoECAMQAw#v=onepage&q&f=false

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Άννα Καραμανίδου, Βυζαντινά Μονύδρια στην Χαλκιδική 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Όσιος Ευθύμιος ο Νέος

Τη μνήμη του Οσίου Ευθυμίου του Νέου τιμά στις 15 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας.
Καταγόμενος από ένα χωριό κοντά στην Άγκυρα, όπου γεννήθηκε το 824, έλαβε το όνομα Νικήτας. Επτά ετών ορφάνεψε από πατέρα και τον ανέθρεψε η μητέρα του, η οποία τον κατήχησε στην ορθόδοξη πίστη και στην προσκύνηση των εικόνων. Παρ’ ότι από παιδί ποθούσε να γίνει μοναχός ενέδωσε στις παρακλήσεις της ευλαβούς μητέρας του, παντρεύτηκε και απέκτησε μια κόρη. Μια μέρα με πρόφαση ότι πήγαινε να βρει τα άλογά του που χάθηκαν αποχαιρέτησε την οικογένειά του και κατέφυγε στην έρημο. Έφτασε σε ηλικία 18 ετών στο όρος Όλυμπος της Βιθυνίας, το οποίο, χάρη σε μορφές όπως οι άγιοι Ιωαννίκιος, Πέτρος της Ατρώας και Θεοφάνης ο Ομολογητής, ήταν την εποχή εκείνη το πιο σημαντικό μοναστικό κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Ο Νικήτας αρχικά εγκαταβίωσε κοντά στον άγιο Ιωαννίκιο και μετά πήγε υποτακτικός στον Θεόδωρο, έναν γέροντα που ζούσε στην ερημία.

Εκεί εκάρη μοναχός (842) και έλαβε το όνομα Ευθύμιος.

Έπειτα, αφού πέρασε δεκαπέντε ακόμη χρόνια στο πλησιέστερο κοινόβιο, τη Μονή των Πισσαδηνών, για να ολοκληρώσει την ασκητική διαπαιδαγώγησή του, φεύγει για να εγκατασταθεί στον Άθωνα στις αρχές του 859.

Εκεί συνδέθηκε με τον Αρμένιο μοναχό Ιωσήφ και έζησε σε αυστηρά άσκηση μέσα σ’ ένα σπήλαιο για τρία χρόνια.

Ήταν το έτος 862 όταν εξήλθε από το σπήλαιο και είδε συγκεντρωμένους έξω απ’ αυτό πολλούς μοναχούς. Αυτοί θα αποτελέσουν και τον πυρήνα των πρώτων μαθητών του.

Σε λίγο όμως εγκατέλειψε το Όρος (863) και μετέβη στον Όλυμπο για να παραλάβει και να γηροκομήσει τον γέροντά του Θεόδωρο που ήταν ασθενής.

Η υγεία του Θεόδωρου χειροτέρευε, σε σημείο που δεν ήταν πια δυνατόν να του παρασχεθεί η απαιτούμενη ιατρική βοήθεια και τότε ο Ευθύμιος μετέφερε τον γέροντά του έξω από το Όρος σε κελλί στα Μακρόσινα, τοποθεσία πλησίον των Βραστάμων.

Η κατάσταση του Θεοδώρου όμως χειροτέρεψε και μεταφέρθηκε στην Θεσσαλονίκη.

Ο Ευθύμιος δεν τον ακολούθησε αλλά επέστρεψε στο Άγιο Όρος και συνέχισε την σκληρή άσκηση.

Μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο του γέροντός του μετέβηκε στην Θεσσαλονίκη γύρω στο 865 για να προσκυνήσει τον τάφο του και επεδίωξε την ασκητική του «τελείωση» ζώντας για ένα διάστημα πάνω σ’ ένα στύλο στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης.

Μην αντέχοντας το πλήθος που συνωστίζονταν στην βάση του στύλου του, επιστρέφει για τρίτη φορά στον Άθωνα, έχοντας χειροτονηθεί όμως τώρα ιερέας.

Δεν έμεινε όμως αυτή τη φορά περισσότερο από ένα χρόνο.

Η φήμη του ονόματός του ήταν πλέον τόσο μεγάλη, τόσο εντός όσο και εκτός του Άθωνος, χάρη στα ασκητικά του κατορθώματα, ώστε μεγάλος αριθμός μοναχών προσέρχονταν κοντά του και επιδίωκε να υποταχθεί στην σοφή του καθοδήγηση.

Ανδρέας Καραγιάννης: Διώκουν έναν άξιο Ιερέα για να φιμώσουν την Εκκλησία – Ένοχη σιωπή από ΜΜΕ

Θέλοντας λοιπόν να αποφύγει την φήμη του και επιδιώκοντας την ησυχία, ο Ευθύμιος αναχώρησε για την «νήσο των Νέων»(σημερινός Άγιος Ευστράτιος), που ήταν ακατοίκητη, χάριν ασκήσεως, έχοντας μαζί του μόνο δύο συντρόφους, τον Ιωάννη Κολοβό και τον Συμεών.

Μια επιδρομή όμως αράβων πειρατών δεν του επέτρεψε να παραμείνει στο νησί παρά μόνο για λίγους μήνες και τον ανάγκασε να επιστρέψει στο Άγιο Όρος.

Στον Άθωνα ξανακινδύνευσε από τους πειρατές και αποφάσισε να πάρει τους μαθητές του (866)και να εγκατασταθούν στου Βραστάμου (σημερινά Βραστά) της Χαλκιδικής.

Εκεί «εις τα Βραστάμου» ίδρυσε μια μικρή μοναστική κοινότητα – Λαύρα, διότι διέθετε ατομικά κελλιά για τους μοναχούς, ανεξάρτητα, αλλά το ένα κοντά στο άλλο και δύο κελλιά απομακρυσμένα για τον Ευθύμιο και τον Ονούφριο – μαζί με τον φίλο του Ιωσήφ, ενώ οι άλλοι δύο συνοδοί και μαθητές του, ίδρυσαν σε διαφορετικό μέρος ο καθένας τους από μία «Λαύρα».

Ο Ιωάννης Κολοβός στα Σιδηροκαύσια της Χαλκιδικής και ο Συμεών μετακινήθηκε στην Νότια Ελλάδα και θεωρείται κτήτωρ της Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου στα Καλάβρυτα της Πελοποννήσου.

Φαίνεται ότι επεδίωκε την ίδρυση κοινοβιακής μονής στον Άθω αλλά εμποδίστηκε από τις πειρατικές επιδρομές και από τις αντιδράσεις των μοναχών, που επρόκειτο να αντιμετωπίσει και ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης έναν αιώνα αργότερα.

Καθ’ όλο το διάστημα που μόναζε στα Βραστά, ο όσιος Ευθύμιος πήγαινε τακτικά στον Άθω και κατά την διάρκεια μιας παραμονής του εκεί, του αποκαλύφθηκε μέσω οράματος η εντολή να αναστηλώσει την εγκαταλειμμένη μονή Περιστερών (σημερινή Περιστερά)κοντά στη Θεσσαλονίκη.

Μεταξύ 866-870ανοικοδομεί και ανασυγκροτεί μέσα από αναρίθμητες δυσκολίες την ερειπωμένη μονή, η οποία ήταν αφιερωμένη στον άγιο Απόστολο Ανδρέα.

/*/

Read More

Μεγάλοι Σεισμοί, Χαλκιδική, 600 π.Χ. - 1899 μ.Χ., M > 5.0 - Νεότεροι Χρόνοι, Σεισμογενείς Πηγές

Μουσείο Περγάμου, Ο Δίας παλεύει με τον γίγαντα Πορυφίωνα και άλλους δύο γίγαντες ταυτόχρονα.

Μουσείο Περγάμου, Οι τρεις Μοίρες οπλισμένες με χάλκινα ρόπαλα σκοτώνουν τους δυο γίγαντες, τον Άγριο και τον Θώα.

/*/

600B.C. - 1899 M > 5.0

Σεισμοί πέριξ της Χαλκιδικής - Αγίου Όρους:

-480  0  0   0  0  0.00  40.300N   23.600E  33.0 6.7

-330  0  0   0  0  0.00  40.000N   25.000E  33.0 7.0

1366  6  1   0  0  0.00  40.300N   24.300E  33.0 6.5

1511  0  0   0  0  0.00  40.300N   24.300E  33.0 6.0

1572  4 12   0  0  0.00  40.300N   24.300E  33.0 6.6

1572  6 18   0  0  0.00  40.200N   24.500E  33.0 6.6

1585  6  0   0  0  0.00  40.300N   24.300E  33.0 6.6

1765  3  9   0  0  0.00  40.300N   24.300E  33.0 6.6

1797  3  0   0  0  0.00  40.300N   24.800E  33.0 6.6

Πηγή :http://www.geophysics.geol.uoa.gr/

/*/

Λεπτομέρεια χάρτη των σεισμογενών πηγών που ανήκουν στο «ρήγμα του συστήματος Χαλκιδικής». Δείτε το Σχήμα 1 για τη θέση του χάρτη και τις σεισμογενείς πηγές. Οι τριψήφιες ετικέτες αναφέρονται στον κώδικα βάσης δεδομένων της σεισμογενούς πηγής (κώδικες ISS με πλάγια γράμματα). 👇

Πηγή:  https://www.researchgate.net/profile/Sotiris-Sboras/publication/234222878_The_Greek_Database_of_Seismogenic_Sources_GreDaSS_state-of-the-art_for_northern_Greece/links/02e7e52aac92c208eb000000/The-Greek-Database-of-Seismogenic-Sources-GreDaSS-state-of-the-art-for-northern-Greece.pdf?origin=publication_detail

GreDaSS , http://eqgeogr.weebly.com/uploads/8/2/8/3/8283914/gredass_poster_a0l.pdf

/*/

Read More

Iστορική Μελέτη: “Πριν τους Καναδούς… οι Οθωμανοί: η περιβαλλοντική ιστορία των εξορύξεων στη Χαλκιδική”

 

Πηγή: Ηλίας Κολοβός, «Πριν τους Καναδούς... οι Οθωμανοί: η περιβαλλοντική ιστορία των εξορύξεων στη Χαλκιδική», μελέτη στην ιστοσελίδα του ελληνικού Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων (26 Νοεμβρίου 2016). https://antigoldgr.org/blog/2015/11/26/prin-tous-kanadous-oi-othomanoi/

Η ιστορική μελέτη του κ. Ηλία Κολοβού, Επίκουρου Καθηγητή Οθωμανικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, είναι μια απάντηση στην ιστορία όπως την βλέπει η ιστοσελίδα της Hellas Gold.

Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, η εταιρία Hellas Gold κάνει μια επιλεκτική ανάγνωση της ιστορίας, τονίζοντας την “Ελληνικότητα” των μεταλλείων, μέσω Μεγάλου Αλεξάνδρου και Βυζαντίου, και επιδιώκωντας με αυτόν τον τρόπο να “νομιμοποιήσει” το σημερινό της σχέδιο περιβαλλοντικής καταστροφής της Χαλκιδικής. Η αδιαμφισβήτη ιστορική πραγματικότητα είναι ότι τα μεταλλεία των Σιδηροκαυσίων, με οργανωμένη και σε μεγάλη έκταση εκμετάλλευση του υπεδάφους της ΒΑ Χαλκιδικής, δημιουργήθηκαν από τους Οθωμανούς στο α΄ μισό του 15ου αιώνα. Ήταν μεταλλεία που λειτουργούσαν για λογαριασμό του Σουλτάνου, με μεταλλωρύχους από άλλα μέρη της Αυτοκρατορίας που είχαν εγκατασταθεί εκεί υποχρεωτικά και με καταναγκαστική εργασία του ντόπιου πληθυσμού που, από τότε, αντιδρούσε…

Μπορείτε να κατεβάσετε τη μελέτη σε μορφή pdf από εδώ. ή να τη διαβάσετε στη συνέχεια:

Read More

Palihor (Παλαιοχώρι), 1478-1568

 

 

Πηγή: Κολοβός, Ηλίας (2000, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)), Χωρικοί και μοναχοί στην οθωμανική Χαλκιδική 15ος-16ος αιώνες: όψεις της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στην ύπαιθρο και η Μονή Ξηροποτάμου  
https://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/25498#page/1/mode/2up

/*/

Στην στρατιωτική οργάνωση των Οθωμανών συναντάμε στην Βαλκανική Χερσόνησο τους γερακάρηδες οι οποίοι είχαν  επιφορτιστεί  με  την  ευθύνη  να  προμηθεύουν  την  Πύλη  με γεράκια σε περιόδους που δεν ασκούσαν τα στρατιωτικά του καθήκοντα

/*/

Παιχνίδια, άθληση και κυνήγι

Στα χρόνια πριν από το 19ο αιώνα, η έννοια των σπορ στην Οθωμανική αυτοκρατορία συνδεόταν περισσότερο με τελετουργικούς διαγωνισμούς στα πλαίσια μιας ευρύτερης γιορτής και λιγότερο με την άθληση των νεαρών ατόμων. Στα πανηγύρια των χριστιανών διοργανώνονταν αγώνες ταχύτητας με ζώα, ιππασίας και σκοποβολής. Οι γιορτές και τα γλέντια των ορεσίβιων πληθυσμών του ελληνικού χώρου περιλάμβαναν μεταξύ άλλων και διαγωνισμούς ρίψης πέτρας και πάλη. Ταυτόχρονα, η πάλη ήταν μια από τις πιο αγαπημένες διασκεδάσεις των μουσουλμάνων. Οι παλαιστές αλείφονταν με λάδι για να δυσκολεύουν τη λαβή του αντιπάλου τους και επιδίδονταν σε ένα είδος ελεύθερης πάλης, γνωστής ως γιαγλι-γκιουρές. Οι θεατές περιστοίχιζαν κυκλικά τους παλαιστές και συνόδευαν τον αγώνα με φωνές και πειράγματα. Αρκετά διαδεδομένοι επίσης ήταν και οι αγώνες πάλης μεταξύ ζώων, οι κριαρομαχίες και οι κοκορομαχίες. Εκτός από τα σπορ, στα καφενεία και σε άλλα καταστήματα αναψυχής οι κάτοικοι των πόλεων επιδίδονταν σε επιτραπέζια παιχνίδια, όπως την τάβλα (τάβλι) και το σατράντς (σκάκι).Το κυνήγι ήταν η πιο αγαπημένη ομαδική διασκέδαση της ανώτατης Οθωμανικής ελίτ. Απαιτούσε ιδιαίτερη οργάνωση και επιμελημένη προπαρασκευή. Ολόκληρα χωριά ή συγκεκριμένα πρόσωπα, οι γερακάρηδες (doganci), φρόντιζαν για την εκπαίδευση και την αποστολή γερακιών στην Πύλη για τα κυνήγια του σουλτάνου, με αντάλλαγμα μεγάλες φορολογικές απαλλαγές και διευκολύνσεις. Οι κυνηγότοποι βρίσκονταν κυρίως στη Θράκη, αν και μερικές φορές ο σουλτάνος έφτανε ως και τη Θεσσαλία και την Ήπειρο για να κυνηγήσει. Η ακολουθία του ήταν πολυμελής και το πέρασμά της δημιουργούσε προβλήματα στους χωρικούς, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που εξαναγκάζονταν να καλύψουν τις ανάγκες του κυνηγιού ακόμα και με τις ζωές τους, αφού τους χρησιμοποιούσαν ως ζωντανά δολώματα ή και ως θηράματα. Πηγή: http://www.fhw.gr/chronos/11/el/gr/gathering/links/sports_links.html /*/

Read More

Το άσμα του Αρμούρη

 

Ακρίτες πίνακας Δ. Σκουρτελη

Το άσμα του Αρμούρη, το οποίο διασώθηκε με την προφορική παράδοση στην Κύπρο, είναι ένα σύντομο έπος (αριθμεί περί τους 200 στίχους). Όπως απέδειξε ο Βέλγος βυζαντινολόγος Ερ. Γκρεγκουάρ (Ο Διγενής Ακρίτας. Η βυζαντινή εποποιία στην ιστορία και την ποίηση, The National Herald, Νέα Υόρκη 1942, 6-9), το άσμα αυτό συντάχτηκε από μαχητή του βυζαντινού στρατού και απηχεί τη βαθιά συγκίνηση των Βυζαντινών για την ηρωική αντεπίθεση κατά των Αράβων στα μέσα του 9ου αι.:

Read More

La Chalcidique vue par Charles Avezou (avril-mai 1914).

 

Samedi 23 mai.

Lever 6 h 1\2. Départ 7 h. En 2 h 1\2 a Ravenikia. Croupes à taillis bas ; chênes verts. Le village, dans un ravin verdoyant, compte 350 maisons *204" (maisons multicolores).

En 1 h 40 à Palaeokhori en contournant le flanc Est du Cholomon, couvert de chênes. En arrivant au village (170 maisons *205), beau bouquet de chênes autour de l'église S. Athanase. L'instituteur Vassilios fait fonction de cafedzi. Pluie torrentielle entre midi et demi et une heure, tonnerre puis pluie fine et persistante. Les journaux athéniens du 7/20 mai confirment la révolte turque en Albanie et l'arrestation d'E... Pacha.

Départ à 2 h 1\2 par des chemins détrempés. En 35 mn à Néokhori (150 maisons?). Très beaux arbres.

Read More

Part of a map of Macedonia and Thrace, 1908

 

Part of a map of Macedonia and Thrace, from The Atlas of Ancient and Classical Geography
by Samuel Butler. Published by J. M. Dent and Co., London, 1908.

Read More

Graeciae pars Septentrionalis. Lisle, Guillaume de, 1675-1726, 1708 - Λεπτομέρεια Χαλκιδική

 

https://www.davidrumsey.com/luna/servlet/detail/RUMSEY~8~1~2895~300027:-Graeciae-Antiquae-tabula-nova---Gr

Read More

Παλαιοχώριον (Θεσσαλονίκης - Χαλκιδικής)

 

" Κατηφορίζοντας από τα Στάγειρα,

την πατρίδα του Αριστοτέλη,
λίγο μετά το Παλαιοχώρι
ταξιδεύεις στον γεμάτο στροφές δρόμο
έχοντας στα δεξιά σου το πανέμορφο βουνό,
τις υπώρειες του Κάκαβου και
στα πόδια σου απλώνεται ο κόλπος της Ιερισσού."

Στο Λεκανοπέδιο του Παλαιοχωρίου και στις όχθες του ΜΕΓΑΛΟΥ ποταμού ο οποίος  πηγάζει στην Ορεινή Χαλκιδική και εκβάλει στον κόλπο της Κασσάνδρας (Ορμύλια), η κατοίκηση μαρτυρείται από την 2^η Χιλιετία π.Χ. με βάση τα ανασκαφικά ευρήματα στην θέση Καστέλλι Νέπωσι. Στους Ιστορικούς Χάρτες και στις Γραπτές πηγές αυτό το ποτάμι/ρέμα/rivera διακρίνεται με διάφορες ονομασίες όπως: Χαβρίας/Champrius ή Μεγάλου Ρέματος ή Μέγα Ρέμα ή Μέγα Ποταμόν ή Ποταμόν ή ποταμός Ερμυλείας/Σερμύλης/Sermylo River ή et Amnites ή ποταμός Ποκρέντος/Κοπρέντος (Rebenikeia) ή Παλαιοχωρινό Ρέμα.

Ανασκαφικά ευρήματα που ενισχύονται και από το Βασιλικό Έγγραφο – Οριοθεσία του  350-300 π.Χ. με αναφορές στους ποταμούς Αμμίτης και τους παραποτάμους του Μάνης και Πατερίσκο, το βουνό Ερμαίον, τα Τοπωνύμια (Επτάδρυον, Πρίνος, Λευκή Πέτρα κλπ) αλλά και στα Αγροτικά Ιερά (Ερμαίον, Διοσκούριον, ιερόν Αρτέμιδος κλπ) τα Μονοπάτια, τους Δρόμους και τους Ιδιωτικούς Αγρούς της περιοχής (πχ. Ευγέωνος χωριά). [ Ερμή(υ)(ι)λει(ι)αν (; , ?) ]

Σέ ιστορικούς χάρτες πολλές φορές δεξιά του ποταμού και πέριξ συνήθως την σμίξη των δύο παραποτάμων του, απεικονίζεται η Αρχαία Θρακική πόλη Augiea (Αυγεία) ή Augea ή Augate ή Augaea ή Augata.

Σε Πτολεμαϊκούς Χάρτες αλλά και στις γραπτές μαρτυρίες γίνονται αναφορές για την Chalcis ή Χαλκίς των «Χαλκιδέων επί της Θράκης», πέριξ του μεγάλου ποταμού της Χαλκιδικής που συνήθως τον ονοματίζουν ως Chabrius ή Chabria ή Χαβρία ή Cillabro. Μία απεικόνιση (μετά την σμίξη των δύο παραποτάμων του όταν αυτοί απεικονίζονται), στα γεωγραφικά όρια του Παλαιοχωρίου (Chalcidicae/Chalkidica, ιστορικά η γεωγραφική περιοχή στα βορειοανατολικά της χερσονήσου η οποία έδωσε το όνομά της σε όλη την χερσόνησο που σήμερα ονομάζουμε ως Χαλκιδική) και σε σημείο που η εγγύτητα της να ταυτίζεται/ προσδιορίζεται με την εκμετάλλευση των μεταλλείων/δασών πέριξ των Αγραμμάδων, των Σκουριών (ανασκαφικά ευρήματα από τον 2ο αιω. π.Χ.), στα Βυζαντινά Σιδηροκάυσιαν.

Στα 424 π.Χ ο Θουκυδίδης μας δίνει την πληροφορία ότι ο Στρατηγός Βρασίδας έχει στρατοπέδευση στην περιοχή μας την οποία ονοματίζει ως εξ Αρνών (Calarna ή Καλάρνα ή Turis Calarnea), σε ένα ιστορικό χάρτη του Μεσαίωνα την βρίσκουμε ως Arnea στην διχάλα που ενώνει τους δύο παραποτάμους του Χαβρία ποταμού (σε μεταγενέστερη/σύγχρονη ιστορική ανάλυση με χαρτογραφική προσέγγιση απεικονίζεται -κατά εκτίμηση του συγγραφέα- στις εκβολές του Πιάβιτσα ποταμού στον Ακάνθιο Κόλπο.)

Κατά τον 5^ο αι η ανασκαφή στο Καστέλλι θέση Νέπωσι έδειξε την πρώτη προσπάθεια οχύρωσης του. Παθαίνει σοβαρές ζημιές τον 6^ο αιω. μάλλον λόγω σεισμού και την δεκαετία του 910 μ.Χ. τελείται εκτεταμένη επισκευή με την αρωγή του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ΄ του Πορφυρογέννητου, της μητέρας του Ζωής Καρβουνοψίνας και του Πατρικίου Μιχαήλ του Στυπειώτη όπως μας μαρτυρά η κτητορική επιγραφή των επισκευών του 917/918 μ.Χ που βρέθηκε. Εντός των τειχών του αναπτύσσεται μεγάλος οικισμός. Το Καστέλλι εγκαταλείφθηκε τον 14^ο αιώ αποτέλεσμα των καταστροφών εκείνης της ταραγμένης περιόδου από την Καταλανική Εταιρεία και την μετέπειτα επικράτηση των Οθωμανών.

Εντυπωσιακά τα ευρήματα στις γειτονικές περιοχές Καστέλλι θέση Νέπωσι, Αγραμάδες και Χονδρή Ράχη με υπολείμματα εγκαταστάσεων από Αρχαίες επεξεργασίες με εκκαμινέυσης (ελουβιακό κοίτασμα) και "πλυντηρίων" σε αλλουβιακές αποθέσεις και προσχώσεις. 

Στις αρχές του 14ου αιω. (1320-1321) έχουμε την πρώτη γραπτή αναφορά στο Παλαιοχώριον όταν οι απογραφείς Κωνσταντίνος Περγαμηνός και Γεώργιος Φαρισαίος παραδίδουν στην Ι.Μ. Ξηροποτάμου τον Περιορισμό των αγαθών της στα χωρία Συμεών, Κοντογρίκου και Κοσλά στην Χαλκιδική. "... (και) το πλ(η)σ(ίον) αυτ(ού) [λί]θινον [σ]ύνορον αφίη[σι] τα [δί]καια της Ρεβενικεί(ας), παρα[λαμβάνει] τα των Κασα[λούπ(ων)], καθαρ(ώς) [π]ρ[ο(ς)] άρκτον [όρων], περπα[τεί] την ρά[χιν], ευ[ρίσκει εις] την οδ[όν την] από του Κοντογρίκου [εις το] Παλαιοχώρ(ιον) απάγουσ(αν) λίθινον [σύνορ(ον)], διέρχετ(αι) την Σκορίβιτζαν, φτάνει την κιστέρ[ναν] είτα ορμά προ(ς) βορραν, διέρχετ(αι) τ(ους) σκλήθρ(ους), ενούται τοι(ς) δικαίοις τ[ων] Λιβαδίων, απέρχετ(αι) [εις τον] Γράν[τζον] ένθα (και) αντί [συν]όρ[ου] τμήμα κίο[νος] μαρμάρινο ίσταται, αφίηση τα δίκαια των Λιβαδίων,[ε]χ[ε]ται των δικαίων της σεβά[σμιας] μονής της Λαύ[ρας], κατερχ[ετ(αι) και ει]σέρχετ(αι) εις τ(ον) ποτα[μ(όν)] τον από τ(ων) Λιβα[δί]ων κατερχόμ(εν)ων ... ", ενώ με βάση τα έγγραφα του Αγίου Όρους από τον 11ο αιω υπάρχει η αναφορά στην περιοχή μας ως Κάστρο ή Ποταμό του Προκρέντος ή Κοπρέντου, ως Καστέλλι ή Κάστρο ή Επίσκεψις ή Καπετανίκιω της Αραβενικειας ή Ρεβενικείας ή Ραβενίτζης και για το "μετόχιον Πινακρά μετά των εν αυτώ προσκαθήμενων Βλάχων" "εν τω καπετανίκιω της Ρεβενικείας διακέιμ(ε)ν(ον)".

Στην κορυφή του όρους Καμήλα (khamilo vouni στους βρετανικούς στρατιωτικούς χάρτες, Καστέλλι με 913m σε ελληνικούς και Παλαιοχώριον) υπάρχει ένα πλάτωμα (όπως απεικονίζεται και στο χάρτη) που οροθετείται στο υψόμετρο 880m.

Εντός αυτής της οροθέτησης υπάρχουν δύο σημεία κορυφής σε σημεία [Α] ~ 900m έως 909,79m όπου δείχνει βατό πλάτωμα (Καστέλλι)

και

[Β] βορειότερα σε 500μ, ~ 900 έως 907,83m.

Αυτό δε γίνεται ακόμη μεγαλύτερο σε έκταση όταν η περίκλειστη οροθετική λογική γίνει το υψόμετρο 840m, όπου σε αυτή την περιοχή υπάρχουν και εμφανή σημάδια από ερείπια κτίσματος (στα ΝΔ σε απόσταση ~350m από το [Α])

Λεπτομέρεια από Greek Ptolemy map of Europe c. 1300. In Vatican library.

Υπάρχουν σοβαρές γραπτές ενδείξεις/αποδείξεις που ενισχύουν την εκδοχή ότι στην κορυφή του βουνού Καμήλα βρίσκεται το υστεροβυζαντινό/μεταβυζαντινό ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙΟΝ και η ΚΑΘΕΔΡΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΒΟΥ ως περιοχή ΚΑΚΑΒΟΣ / ΣΙΔΗΡΟΚΑΥΣΤΟΥ. Στην γεωγραφική περιοχή μην παραβλέπουμε τις Αγραμάδες (Στανούλαν μέγα). Στα δε βορειότερα το ΚΟΝΤΟΓΡΙΚΟΥ (η Χωρούδα κοντά στο Ρέμα Λοτσάνικο) και η Σκοροβίζα, περιοχή Σκουριές με ανασκαφικά ευρήματα του 2ου αιω. π.Χ. Είναι πλέον ξεκάθαρο στους μελετητές ότι στους Βυζαντινούς χρόνους και τους πρώτους Οθωμανικούς, η ΒΑ Χαλκιδική αποκαλείται ως ΣΙΔΗΡΟΚΑΥΣΙΑ.

Αρχαιολογικού ενδιαφέροντος Τοποθεσίες στο Νέπωσι/Αγραμαδες/Χονδρη Ράχη, στην Καμήλα/ Καστέλι/Παλαιοχώριον, στην Κρανιά/Κασάλπα, στις Σκουρίες/Κάκαβος, στην Ντούνια/Κρανιά/Βαλτούδα, για την ταυτοποίηση στο χώρο Αρχαίων πόλεων "Augea", "Chalkis", "εξ Αρνών" των Χαρτών/Γραπτών Πηγών.

Από την υστεροβυζαντινή περίοδο του 14- 15ος αιω. το χωριό έχει την ευλογία να φιλοξενεί μέχρι και τις ημέρες μας την Θαυματουργή εικόνα του ΑΡΧΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ο οποίος είναι και ο Πολιούχος του χωριού μας.
Μια εικόνα/αγιογραφία Κρητικομακεδονικής τέχνης όπου εμφανίζονται πολλά σημαντικά στοιχεία για την αυτοκρατορική (ιπποτική) ενδυμασία της Μεσαιωνικής/Βυζαντινής Εποχής (1360-1420). Στην Βυζαντινή εποχή υπήρχε μια εκτεταμένη έκταση στην ΝοτιοΑνατολική Χαλκιδική πρό Άθω, που είχε σύνορα στα ΒΑ την Ρεβενικεία, στα ΝοτιοΑνατολικά το Μεταγγίτσι, στα Δυτικά τα Δίκαια Ιβήρων και Ρωσικού (Λέσκαν), στα Νότια έφτανε έως τα Πυργαδίκια και λεγόταν Δίκαια Δοχειαρείου.

Στα 1500 περίπου είναι στα χωριά που παράγουν κάρβουνα για την μεταλλευτική δραστηριότητα στα Οθωμανικά Σιδεροκαύσια. Τα χωριά που παρήγαγαν κάρβουνο στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και επί βασιλείας του γιου του Σελίμ Β', ήταν τα παλιά βυζαντινά χωριά Ρεβενίκεια (Ραβενίκ, σήμερα Μεγάλη Παναγία) και Παλαιοχώρι (Παλιοχόρ), καθώς και τα χωριά Yeniköy (μετέπειτα Νοβόσελο, σήμερα Νεοχώρι), Ραλιγκόβι (Raligova, μετέπειτα Λιαρίγοβη, σήμερα Αρναία) και Βαρβάρα, που είχαν δημιουργηθεί μετά την οθωμανική κατάκτηση.

Το Παλαιοχώρι επί Οθωμανικής περιόδου όμως δεν ανήκει στα Μαδεμόχωρια και είναι στην δικαιοδοσία του Αρχιευνούχου του χαρεμιού του Σουλτάνου [Χάσι του Λόγγου (Longoz ή Langaza), Ναχεγιές Παζαργκιάχ]. Ένα γεγονός σε συνέχεια της Βυζαντινής λογικής "Παλεοχόρη του Παλεολώγου" / Nepos [Ο Ιλαρίωνας (Συγγενής Αυτοκράτορα Αλεξίου Α΄ Κομνηνού, Πρώτος Αγίου Όρους στα 1098, Ηγούμενος Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου) και το καταγεγραμμένο άμεσο ενδιαφέρον της οικογένειας των Μουζαλώνων και των αυτοκρατορικών οικογενειών των Μακεδόνων και των Παλαιολόγων.]!

Αυτή η ανθρώπινη εγκατάσταση, με την πάροδο του χρόνου, αναπτύσσεται πληθυσμιακά στο ΒΑ τομέα του λεκανοπεδίου Παλαιοχωρίου (Καστελούδι Ντούνιας/Κρανιάς)  λόγω έλλειψης ξυλείας που παρατηρείται εκείνη την εποχή για την παραγωγή κάρβουνου, με ταυτόχρονη περίοδο παρακμής της μεταλλευτικής δραστηριότητας στα Σιδηροκαύσια.
Σε αυτές τις μετακινήσεις του Μεσαιωνικού Χωριού προστίθενται ή είχαν προστεθεί σταδιακά, κάτοικοι των: Λιβαδίων, Κασσαλούπων, Πινάκρα (Βλάχοι), Κάστρου Καμήλας (Παλαιοχώριον) , Καστέλλι Νέπωσι (Ποκρέντος έως 10ο αιω., Αραβενικείας/1349), Κοντογρίκου (Χωρούδα), Γραδίστα (Παλιοχώρι), λαϊκοί Αγίου Όρους, Πραβήτας κλπ πέριξ της θέσης Καστελούδι στις Ντούνια/Κρανιές (επαναλαμβάνεται το Τοπωνύμιο Κρανιά/Κρανιές). 
Στην όμορη Βαλτούδα έχει βρεθεί βάση και μέλη μαρμάρινου κίονα οριοθέτησης των Δικαίων Λιβαδίων.

Η οικιστική της ανάπτυξη εξελίσσεται και πυκνώνει (το κύριο παρακλάδι) με κατεύθυνση προς Παλιόχωρες, περιοχή στις παρυφές του λοφίσκου της εκκλησίας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (1832) με τελική εγκατάσταση λόγω της εμφάνισης ασθενειών (επικλήσεις σε Αγία Ζώνη), προς τα τέλη του 19ου αιω, την τοποθεσία που σήμερα συναντάμε τον σύγχρονο οικισμό Παλαιοχώρι.

Το 1793 περιηγείται το Παλαιοχώρι ο Γάλλος πρόξενος στην Θεσσαλονίκη Espirit m. Cuisinery. Στο Voyage dans la Makedonie περιγράφει έναν δυναμικό οικισμό και κλείνει την τρισέλιδη αναφορά του στο Παλαιοχώρι και στον Παλαιοχωρινό ο οποίος τον φιλοξένησε με την ιστορική ρήση «[...]με μεγάλη μου λύπη αποχωρίστηκα από αυτόν τον Έλληνα κάτοικο σίγουρα της αρχαίας αυτής Χαλκιδικής [...]»

        Οι Παλαιοχωρινοί συμμετείχαν ενεργά στον ξεσηκωμό του Έθνους το 1821 με τον Εμμανουήλ Παππά. Στην επανάσταση του Τσάμη Καρατάσου στα 1854 καταγράφεται μάχη μεταξύ Ελλήνων Κλεπτών και Οθωμανών. Αυτή η συνεχής αγωνία για Ελευθερία και Εθνική Ανεξαρτησία συνεχίζεται και σε όλη την μετά εποχή, με την παρουσία "κλεπτών".
Η δικαίωση ήρθε με την απελευθέρωση μας από τον Οθωμανικό Ζυγό ως απόρροια του Μακεδονικό Αγώνα. Ένας διαρκής αγώνας των με Ελληνική και Χριστιανική συνείδηση κατοίκων του, σε όλο το χρονικό εύρος της Οθωμανικής Σκλαβιάς των 582 χρόνων (1430-1912) όπου το Παλαιοχώρι συρρικνώθηκε, λεηλατήθηκε, "δάνεισε" ονόματα και λογικές.
Άντεξε όμως στο πέρασμα του χρόνου και δεν εξαφανίστηκε παρά το συνεχές damnatio memoriae!
Μια Ιστορική Μνήμη η οποία κρατήθηκε ζωντανή στο πέρασμα του χρόνου μέσα από το έθιμο της 3^ης ημέρας της Διακαινησίμου  «Τ΄ Χαλκού τ΄ Αλώνι», όπου ταυτόχρονα η συμμετοχή των κατοίκων στα εθιμικά δρώμενα διαφυλάττει και Μεσαιωνικές/Βυζαντινές Εθιμοτυπίες. 
Τραγουδιόνται και χορεύονται τρία δημοτικά τραγούδια (Ακριτικά, Αγιάννηδες): 
Τ΄ Χαλκού τ΄ Αλώνι, το Λαλήσει Κουκί Μ΄ και το Σύρμου μ΄ Μαλαματένιο 

Ένα σημαντικό εκκλησιαστικό κειμήλιο είναι η απεικόνιση της Παναγίας ως Βρεφοκρατούσα με τον Χριστό που στην βάση της και εκατέρωθεν εμφανίζονται οι μορφές των Δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης. Μια εικόνα/αγιογραφία η οποία όπως και το δώρο των μοναχών του Αγίου Όρους στον Ρώσσο Μεγάλο Δούκα Αλεξέι (στα 1875), αλλά και οι επιζωγραφήσεις (στα 1831 και 1872) επί της κτιτορικής εικόνας στην μονή Δοχειαρείου (Γοργοεπήκοος το 1563) είναι σε κλασική ρωσική αναγεννησιακή τέχνη (Γοργοϋπήκοος). Η μεγάλων διαστάσεων αγιογραφία/εικόνα της Παναγίας στο Παλαιοχώρι είναι δια χειρός Γέροντα Χατζηγιώργη του Αθωνίτη [γεν. 1809 - απ. 17(30)/12/1886] και ιστορήθηκε στα 1864 μ.Χ. Τον βίο αυτού του ασκητή μας τον περιγράφει ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης στο έργο του "Ο άγιος γέροντας Χατζηγιώργης" και ο Γεράσιμος Σμυρνάκης στο έργο του "ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ" (1903)!

Στα τέλη του 19^ου αιω και στις αρχές του 20^ου αιω. καταγράφεται η παρουσία στο χωριό λόγω της βιοποριστικής αναζήτησης του αλλά και με την δημιουργία οικογένειας, ο πραγματικός  Γιώργης  Ζορμπάς (Αλέξης Ζορμπάς). Εδώ στο Παλαιοχώρι τον πρωτογνώρισε  ο Νίκος Καζαντζάκης. Ο Καζαντζάκης στο πρόσωπο του Ζορμπά βρίσκει έναν "ψυχικό οδηγό, έναν γκουρού όπως λένε οι Ινδοί, ένα γέροντα όπως λένε οι καλόγεροι στο Άγιον Όρος" και γίνεται ο κεντρικός ήρωας του στο ομώνυμο μυθιστόρημα Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά στα 1946. Ένας χαρακτήρας ο Ζορμπάς που αποτελεί αναμφισβήτητα μία από της σημαντικότερες σπουδές πάνω στην παθιασμένη φύση του ανθρώπου, αλλά ταυτόχρονα είναι και ο εμπνευστής του Μίκη Θεοδωράκη όταν μας χάρισε τις δύο νότες του ομώνυμου σκοπού (συρτάκι) τις οποίες όταν τις ακούς ... ακούς Ελλάδα. Πρώτη παρουσίαση του συρτάκι στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη (Zorba the Greek) με τα 3 Όσκαρ το 1964. 

Στην άκρη του χωριού με κατεύθυνση προς  Νότο υπάρχει μεγάλο εξωκλήσι αφιερωμένο στην μνήμη το Αγίου Αθανάσιου του Αθωνίτη ο οποίος θεωρείται ο θεμελιωτής του μοναχισμού στον Άθω.

Στις 14 Αυγούστου 1948,  πυρπολήθηκε και λεηλατήθηκε από τους Συμμορίτες πληρώνοντας και βαρύ τίμημα αίματος. Ήταν την χρονική περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα δοκιμάζεται λόγω του Εμφυλίου Πολέμου (3/1946 έως 8/1949).

Οι διοικητικές μεταβολές μετά την Απελευθέρωση της Μακεδονίας από τον Οθωμανικό Ζυγό:

✒ Παλαιοχώριον (Θεσσαλονίκης)

ΦΕΚ 152Α - 09/07/1918, Ο οικισμός ορίζεται έδρα της κοινότητας Παλαιοχωρίου

ΦΕΚ 212Α - 02/09/1924, Ο οικισμός αποσπάται από το νομό Θεσσαλονίκης και υπάγεται στο νομό Χαλκιδικής

✒ Παλαιοχώριον (Χαλκιδικής)

ΦΕΚ 212Α - 02/09/1924, Ο οικισμός αποσπάστηκε στο νομό Χαλκιδικής από το νομό Θεσσαλονίκης

16/10/1940, Ο οικισμός αποσπάται από την επαρχία Χαλκιδικής του νομού Χαλκιδικής και υπάγεται στην επαρχία Αρναίας του νομού Χαλκιδικής

ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997, Ο οικισμός αποσπάται από την κοινότητα Παλαιοχωρίου και προσαρτάται στο δήμο Αρναίας

ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010, Ο οικισμός αποσπάται από το δήμο Αρναίας και προσαρτάται στο δήμο Αριστοτέλη

/*/

Σύνηθες οι κάτοικοι του χωριού να απογράφονται:
ώς Αγρότες / Γεωργοί και
ως Εργάτες / Μεταλλωρύχοι.
Μια βασική ασχολία των κατοίκων είναι η υλοτομία και τα προϊόντα αυτής. Η κτηνοτροφία είναι ανεπτυγμένη, με κυριότερο τομέα τα αιγοπρόβατα, την αγελαδοτροφία και την οικόσιτη χοιροτροφία και πτηνοτροφία. Επακόλουθο αυτής της δραστηριότητας είναι τα μοναδικά τυροκομικά προϊόντα, τα υφαντά, τα εργόχειρα και διάφορα προϊόντα χειροτεχνίας. Η μελισσοτροφία δείχνει να αναγεννάται  Η γεωργία έχει κυρίως ως αντικείμενο της την καλλιέργεια δημητριακών, αρωματικών φυτών και αγροτικών προϊόντων (χόρτα κλπ) για κτηνοτροφική χρήση. Στο χωριό στις οικιακές καλλιέργειες παράγονται αγροτικά προϊόντα υψηλής βιολογικής ποιότητας, όπως οι πασίγνωστες πατάτες του τα λάχανα (καρπολάχανο στην ντοπιολαλιά),τα φασόλια (ειδικά τα κίτρινα), καλαμπόκι (κουκνάρες στην ντοπιολαλιά) και οι ντόπιες ντομάτες. Υπάρχουν και δενδρώδεις καλλιέργειες με οπωροφόρα δέντρα, καστανιές, καρυδιές, ελάτων, ακακίες και λεύκες. Παλαιότερα υπήρχε καλλιέργεια καπνού και αναπτυγμένη σηροτροφία. 

/*/

Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια για ΑΕΙΦΟΡΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗ και την βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων, μέσα στα πλαίσια της φέρουσας ικανότητας των υποστηρικτικών οικοσυστημάτων, λαμβάνοντας υπόψη την Προστασία του Περιβάλλοντος αλλά και τη Βιωσιμότητα των ενεργειών.
Μία προσπάθεια που έρχεται σε σύγκρουση με την Μονοκαλλιέργεια της Μεταλλευτικής Δραστηριότητας στην ευρύτερη περιοχή της ΒορειοΑνατολικής Χαλκιδικής. Μία εμμονή η οποία οδήγησε σε συρρίκνωση πληθυσμού όπως με οδύνη διαπιστώνουμε στην αντιπαραβολή των στοιχείων της απογραφής του 2011 με του 2021. 
Καθημερινή είναι ΠΛΕΟΝ και η τριβή των κατοίκων, των συλλόγων πολιτισμού για προώθηση του Τουριστικού προϊόντος στο χωριό μας, με ανάδειξη των μοναδικών χαρακτηριστικών του, το οποίο το συνθέτουν:

✅   Η παρουσία του αληθινού Ζορμπά, του γνωστού ήρωα του Καζαντζάκη, αλλά και του ίδιου του Καζαντζάκη στο χωριό μας

✅   το Καστέλλι Παλαιοχώριον της Κορυφής στο Όρος Καμήλα, το Καστέλι Παλαιοχωρίου στην θέση Νέπωσι, το Καστελούδι Λιβαδίων και των άλλων μνημείων πολιτιστικής (ιστορικής και άυλης κληρονομιάς), σε συνδυασμό με την ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής Κεντρική Πλατεία του χωριού μας με την Βυζαντινού/Μοναστικού τύπου Φιάλης.

✅   Η εικόνα Άρχων Μιχαήλ, της Παναγίας Παλαιοχωρίου, της Αγίας Ζώνης και πολλών Εκκλησιαστικών/Θρησκευτικών κειμηλίων,

✅   Τα προϊόντα Υφαντικής, Λαϊκής Χειροτεχνίας και της πλούσιας Λαογραφίας του.

✅   Οι μοναδικές γαστριμαργικές επιλογές και περιηγήσεις με βάση τα Τοπικά Προϊόντα του χωριού μας.

✅   Ο περιβάλλον χώρος ανάπτυξης του οικισμού στο Λεκανοπέδιο του Παλαιοχωρίου και στις παρυφές του όρους Καμήλα τα οποίο αποτελεί ένα από τα ομορφότερα δάση της Ελλάδας με μια μοναδική βιοποικιλότητα!

/*/

Read More