Πύργοι και Κάστρα της Μακεδονίας

 

Έκθεση στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα

Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού σας προσκαλεί εγκάρδια στα εγκαίνια της έκθεσης «Από τα Μακεδονικά στα Θεσσαλικά Τέμπη: από τη Ρεντίνα στη Βελίκα» την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου στις 21.00 στην πτέρυγα των περιοδικών εκθέσεων «Κυριάκος Κρόκος» του Μουσείου . 

Παρουσιάζονται πέντε επιλεγμένες οχυρωματικές θέσεις από τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, όλες συνδεδεμένες μεταξύ τους λόγω του γεγονότος ότι ιδρύθηκαν, κατασκευάστηκαν ή ανακαινίστηκαν επί Ιουστινιανού Α' (527-565). 

Αυτά είναι: το κάστρο της Ρεντίνας , το οχυρωματικό τείχος της Κασσανδρείας , το κάστρο της Πύδνας, το κάστρο του Πλαταμώνα και το κάστρο της Βελίκας. Παρουσιάζεται και η πόλη της Θεσσαλονίκης , ως παράδειγμα περιτειχισμένης μητρόπολης. 

Η έκθεση δίνει ιδιαίτερη έμφαση στα οδικά δίκτυα που αναπτύχθηκαν μεταξύ των φρουρίων καθώς και στις οικονομικές και εμπορικές σχέσεις που δημιουργήθηκαν στην περιοχή. Η πορεία κάθε τοποθεσίας διαχρονικά παρουσιάζεται παράλληλα. Επιπλέον, η έκθεση αυτή είναι μια ακόμη ευκαιρία για το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού να προωθήσει σημαντικά ανασκαφικά ευρήματα από την Κεντρική Μακεδονία που μέχρι σήμερα φυλάσσονται στις αποθήκες του και δεν εκτίθενται στο κοινό.

Πηγή: https://protostrator.blogspot.com/2019/01/from-macedonian-to-thessalian-tempi.html?m=1 

“Σύναξη προς τιμήν της Υπερ­αγίας Θεοτόκου”, Δεύτερη ημέρα Χριστουγέννων

 

Παναγία η Βηθλεεμίτισσα

/*/

Στο Παλαιοχώρι Χαλκιδικής το όνομα Μαρία και τα παράγωγα του γιορτάζουν
την Δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων / 26 Δεκεμβρίου,

“Σύναξη προς τιμήν της Υπερ­αγίας Θεοτόκου”.
Κάθε χρόνο στις 26 Δεκεμβρίου η Χριστιανική Εκκλησία τιμά την Παναγία, τη μητέρα του Χριστού. Οι πιστοί συγκεντρώνονται στις εκκλησίες (Σύναξη) για να αποδώσουν την οφειλόμενη τιμή στο πρόσωπο που γέννησε τον Ιησού Χριστό. Την ημέρα γιορτάζουν όσοι και όσες φέρουν το όνομα Μαρία, Δέσποινα και Παναγιώτης.

Μια αρχαία βυζαντινή εθιμοτυπία απαύγασμα της ιστορικότητας μας.

✅Στην αρχαία εποχή, όταν δεν είχε εξελιχθεί ακόμη το εκκλησιαστικό ημερολόγιο, η μόνη εορτή που ήταν αφιερωμένη στην Παναγία ήταν η δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων, η 26η Δεκεμβρίου, γνωστή με τον αρχαίο τίτλο ως “Σύναξη προς τιμήν της Υπερ­αγίας Θεοτόκου”. Ακριβώς εδώ, στην εορτή της Εκκλησίας για τη Γέννηση του Χρίστου, στις ευχές και στους ύμνους των Χριστουγέννων, βρίσκουμε το βαθύτερο επίπεδο της Χριστιανικής σκέψεως όσον αφορά τη Θεοτόκο, τη σχέση μας μαζί της, την κα­τανόηση του παραδείγματός της, το πρόσωπό της και τη θέση της στη θρησκευτική μας ζωή.

Λεχὼ ἄμωμον ἀνδρὸς μὴ γνοῦσαν λέχος,
Δώροις ἀμώμοις δεξιοῦμαι τοῖς λόγοις.
Mολπὴν ἁγνοτάτῃ λεχοῖ εἰκάδι ἕκτῃ ἀείδω.

/*/

Διαβάζω: 

Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων: Η Σύναξη προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου (26 Δεκεμβρίου)

Μπορεί να ειπωθεί δίχως υπερβολή ότι η ευλάβεια της Εκκλησίας προς την Παναγία, από μικρός σπόρος που ήταν αναπτύχθηκε σε μεγάλο δένδρο, ξεκινώντας από τη φάτνη της Βηθλεέμ. Σ’ αυτή την απόλυτα μοναδική νύχτα για τους Χριστιανούς, τότε που γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, η εικόνα της Μη­τέρας και του Παιδιού έγινε – και παραμένει για πάντα – η σπουδαιότερη, η βαθύτερη και η πλέον χαρμόσυνη εικόνα της πίστεώς μας… Όλες οι εορ­τές, οι προσευχές και η αγάπη, που η Εκκλησία α­πευθύνει στη Θεοτόκο, ριζώνουν στον εορτασμό της Γεννήσεως του Χριστού.

Στην αρχαία εποχή, όταν δεν είχε εξελιχθεί ακόμη το εκκλησιαστικό ημερολόγιο, η μόνη εορτή που ήταν αφιερωμένη στην Παναγία ήταν η δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων, η 26η Δεκεμβρίου, γνωστή με τον αρχαίο τίτλο ως “Σύναξη προς τιμήν της Υπερ­αγίας Θεοτόκου”. Ακριβώς εδώ, στην εορτή της Εκκλησίας για τη Γέννηση του Χρίστου, στις ευχές και στους ύμνους των Χριστουγέννων, βρίσκουμε το βαθύτερο επίπεδο της Χριστιανικής σκέψεως όσον αφορά τη Θεοτόκο, τη σχέση μας μαζί της, την κα­τανόηση του παραδείγματός της, το πρόσωπό της και τη θέση της στη θρησκευτική μας ζωή.

Ένα θέμα ή μοτίβο που συνυφαίνεται με όλες τις γιορτές των Χριστουγέννων είναι το ότι η Εκκλησία βιώνει τη Θεοτόκο ως δώρο του κόσμου προς τον Θεό, ως δώρο του ανθρώπου σ’ Αυτόν που εισέρχε­ται στον κόσμο, ως δώρο στον άνθρωπο. Ένας από τους ύμνους των Χριστουγέννων ερωτά, “Τί σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ, ότι ώφθης επί γης ως άνθρωπος δι’ ημάς”.Και κατόπιν έρχεται η απάντηση: “Έκα­στον γαρ των υπό σου γενομένων κτισμάτων την ευχαριστίαν σοι προσάγει, οι άγγελοι τον ύμνον, οι ουρανοί τον αστέρα, οι μάγοι τα δώρα, οι ποιμένες το θαύμα, η γη το σπήλαιον, η έρημος την φάτνην, ημείς δε μητέρα Παρθένον”!

Η βαθιά σημασία αυτού του αξιόλογου ύμνου είναι ότι ο κόσμος και όλη η δημιουργία δεν διψά απλώς για ένωση με τον Θεό, ούτε περιμένει τον ερχομό Του: έχει προετοιμαστεί γι’ αυτό, έτσι ώστε η συνάντηση, ακριβώς, του Θεού με τον άνθρωπο, να βρίσκεται στην καρδιά της Χριστιανικής πίστεως, με ελευθερία κι αγάπη. Το σύγχρονο αυτί, μαραμένο και ξερό από τον επιφανειακό ορθολογισμό, ακούει φράσεις όπως “συνάντηση του ουρανού με τον Θεό μέσω της δωρεάς ενός άστρου”, ή για τη γη που προσφέρει ως δώρα το σπήλαιο και τη φάτνη, και τις θεωρεί “απλώς” ως ποιητικές μεταφορές – επειδή η ποίηση, “όπως όλοι γνωρίζουν”, δεν διαθέτει κανένα “αντικειμενικό” νόημα και είναι εντελώς άσχετη προς την πραγματικότητα. Αυτό που το ορθολογικό μας μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει είναι όσα μπορεί η ποίηση, και μόνο αυτή, να δει, ν’ ακούσει, να μας προσφέρει και να μας αποκαλύψει: το βαθύτερο νό­ημα, ή καλύτερα, το μεγάλο βάθος που βρίσκεται σε κάθε φαινόμενο, σε κάθε πραγματικότητα, αυτόν τον μυστικό πυρήνα δυνάμεως και αλήθειας που είναι κρυμμένος από τον αξιολύπητο και αυτοϊκανοποιούμενο νου που τον διακατέχουν αποκλειστικά τα εξωτερικά φαινόμενα. Ο ουρανός προσφέρει στον Χριστό ως δώρο το αστέρι! Αυτό μπορεί φυσικά να σημαίνει πως το καθετί, αρχίζοντας από τον ίδιο τον κόσμο σε όλη την καθολικότητα και αρμονία του, έ­χει σχεδιαστεί για να αποκαλύπτει ένα ανώτερο νό­ημα, ότι ο ίδιος ο κόσμος δεν είναι ένα παράλογο ατύχημα της ιστορίας, αλλά, αντίθετα, είναι σύμβο­λο του Θεού, μια νοσταλγία για τον Θεό, μια προει­κόνιση του Θεού.

“Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού”! (Ψαλμ. 19, 1). Η ποίηση το γνωρίζει, όπως και η πίστη. Γι’ αυτό, στη Γέννηση του Χριστού, η ποίηση και η πίστη βλέπει τον Χριστό όχι μόνο να έρχεται στον κόσμο, αλλά και τον κόσμο να βγαίνει έξω για να Τον συναντήσει: το αστέρι, την έρημο, το σπήλαιο, τη φάτνη, τους αγγέλους, τους ποιμένες, τους μάγους. Και στη φωτει­νή καρδιά αυτής της λιτανείας, ως κέντρο και ως εκπλήρωση, βρίσκεται η Παναγία, ο καλύτερος και πιο όμορφος καρπός της κτίσεως. Είναι σαν η πίστη να λέει στον Θεό: “Μέσα στην αγάπη Σου για μας, έδωσες τον Υιό Σου. Και εμείς, στην αγάπη μας για Σένα, σου προσφέρουμε τη Μαρία, τη Θεοτόκο”. Στο πρόσωπο της Παναγίας, σαν να λέμε, ο κόσμος μνηστεύθηκε τον Θεό, ως ολοκλήρωση της αμοιβαίας αγάπης τους. Το Ευαγγέλιο λέγει: “Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν…” (Ίωάν. 3, 16). Και η Εκκλησία απαντά με παρόμοιο τρόπο: “Ο κόσμος τόσο πολύ αγάπησε τον Θεό, ώστε Του έδωσε αυτήν που η ομορφιά και η καθαρότητά της αποκαλύπτει το βα­θύτερο νόημα και περιεχόμενο του κόσμου…”. Ο Υιός του Θεού, μέσω αυτής, γίνεται Υιός του Ανθρώπου, ένας από μας, για να μας ενώσει με τον Εαυτό του, και μέσω Αυτού να μας ενώσει με τον Θεό. Γι’ αυτό, πριν η πίστη φθάσει να γνωρίσει τη Μαρία ως Θεο­τόκο και Μεσίτρια, πριν η ευλάβεια προς την Πανα­γία ωριμάσει πλήρως μέσα σε αναρίθμητες προσευ­χές, εορτές και εικόνες, αυτό που αρχικά αποκαλύφθηκε ως θεμέλιο και πηγή όλων όσα ακολούθησαν ήταν η Θεία πληρότητα και ωραιότητα της νύχτας των Χριστουγέννων. Στην καρδιά δε της Χριστου­γεννιάτικης νύχτας βρίσκεται η εικόνα της Μητέρας και του Παιδιού που χύνει ένα εκτυφλωτικό φως. Εδώ, ξαναενώνεται ό,τιδήποτε είχε χωριστεί από την αμαρτία, την εχθρότητα και την αλαζονεία του ανθρώπου: ο ουρανός και η γη, ο Θεός και ο άνθρω­πος, η φύση και το πνεύμα. Ο κόσμος γίνεται ένας ύμνος δοξολογίας, οι λέξεις μετατρέπονται σ’ ένα τραγούδι αγάπης, η ύλη μεταμορφώνεται σε δώρο, και όλη η φύση γίνεται μια φάτνη. Σ’ αυτή την εικό­να της Μητέρας και του Παιδιού, η αιώνια αγάπη του Θεού για τον κόσμο και η αιώνια αγάπη του κόσμου για τον Θεό – στον εσώτατο εαυτό του – ενώ­νονται, ολοκληρώνονται και νικούν. Και κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να ξεριζώσει αυτήν την εικόνα από τη μνήμη ή τη συνείδηση του ανθρώπου.

Ατενίζοντας αυτή την εικόνα και νιώθοντας ευ­φροσύνη γι’ αυτή, παρατηρούμε σ’ αυτή τη μόνη αυθεντική εικόνα του αληθινού κόσμου, της αληθινής ζωής, του αληθινού ανθρώπου. Και υμνώντας την Παρθένο Μαρία, χαιρόμαστε πάνω απ’ όλα με όσα μας αποκαλύπτει για τον ίδιο τον εαυτό μας και για το θεϊκό βάθος, την ομορφιά, τη σοφία και το φως του κόσμου, όταν αυτά ενώνονται με τον αγαπημένο τους Κτίστη.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν, Η Παναγία, εκδ. Ακρίτας,  σ. 42-46

https://www.pemptousia.gr/2021/12/defteri-mera-ton-christougennon-i-sinaxi-pros-timin-tis-iperagias-theotokou-26-dekemvriou/

First Bulgarian Empire, 893-927 CE, Simeon I the Great.

 

A map illustrating the First Bulgarian Empire at its greatest extent during the reign of Simeon I the Great (the first one to use the title tsar derived from the Latin caesar ). The Bulgarian Empire was a medieval kingdom established as a union between the Bulgars and Slavs that adopted Christianity in 864. Simeon I's ambition to ascend to the imperial throne in Constantinople was the dominant driver of Bulgarian foreign policy leading to numerous wars (seemingly, the greatest success was his coronation by the Orthodox Patriarch as "Emperor and Autocrat of all Bulgarians and Romans " outside the walls of Constantinople in 913, although this arrangement did not survive long). At the same time, the disintegration of the Avar Khaganate north of the Danube allowed the country to expand its influence and territory into the Pannonian Plain, which was a mixed blessing as Bulgaria was confronted by the advance of migrating Pechenegs, Cumans, and Magyars. 

μτφ
Ένας χάρτης που απεικονίζει την Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία στη μεγαλύτερη έκτασή της κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Συμεών Α του Μεγάλου (ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον τίτλο τσάρος που προέρχεται από το λατινικό caesar ). Η Βουλγαρική Αυτοκρατορία ήταν ένα μεσαιωνικό βασίλειο που ιδρύθηκε ως ένωση μεταξύ Βουλγάρων και Σλάβων που υιοθέτησε τον Χριστιανισμό το 864. Η φιλοδοξία του Συμεών Α να ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο στην Κωνσταντινούπολη ήταν ο κυρίαρχος μοχλός της βουλγαρικής εξωτερικής πολιτικής που οδήγησε σε πολλούς πολέμους (φαινομενικά, ο μεγαλύτερος επιτυχία ήταν η στέψη του από τον Ορθόδοξο Πατριάρχη ως « Αυτοκράτορα και Αυτοκράτορα όλων των Βουλγάρων και Ρωμαίων" έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης το 913, αν και αυτή η διευθέτηση δεν επιβίωσε πολύ). Ταυτόχρονα, η αποσύνθεση του Χαγανάτου των Αβάρων βόρεια του Δούναβη επέτρεψε στη χώρα να επεκτείνει την επιρροή και την επικράτειά της στην Παννονική Πεδιάδα, η οποία ήταν ανάμεικτες ευλογίες καθώς η Βουλγαρία αντιμετώπισε την προέλαση μεταναστών Πετσενέγων, Κουμάνων και Μαγυάρων.

World History Encyclopedia

https://www.worldhistory.org/image/16836/first-bulgarian-empire-under-simeon-i-the-great-89/?utm_source=Facebook&utm_medium=Zapier&utm_campaign=whencyclopedia&fbclid=IwAR2w-0oYEO0drqZQFsLuGnXk7sAPWlRdiv-pJjgtKlXCd8UGrj1XcDYDJec

Διακαινήσιμος Εβδομάδα και η Αυτοκρατορική χάρη στους Φυλακισμένους.

 

Η φιλανθρωπία στα χρόνια του Βυζαντίου. Όριζαν ως κληρονόμο τον Χριστό για να σώσουν τη ψυχή τους. Πως γίνονταν οι έρανοι για την απελευθέρωση αιχμαλώτων...

Τα μέταλλα δεν είναι για όλους πολύτιμα

Στο Βυζάντιο οι εγκληματίες συνήθως καταδικάζονταν σε πρόσκαιρη ή μόνιμη εξορία, σε περιορισμό σε κάποιο νησί ή στέλνονταν να εργάζονται στα μεταλλεία, όπου οι συνθήκες ήταν σκληρές. Όμως και γι’ αυτούς υπήρχε συχνά πρόνοια εκ μέρους των ευσεβών χριστιανών, οι οποίοι όχι μόνο επισκέπτονταν τους καταδίκους, αλλά και πολλές φορές έδιναν χρήματα στους δεσμοφύλακες για να τους συμπεριφέρονται με επιείκεια. Ο ίδιος ο Χρυσόστομος παρακινούσε τους πιστούς να δίνουν χρήματα για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων και όσων εργάζονταν στα μεταλλεία.

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-filanthropia-sta-chronia-toy-vyzantioy-orizan-os-klironomo-ton-christo-gia-na-sosoyn-ti-psychi-toys-pos-ginontan-oi-eranoi-gia-tin-apeleytherosi-aichmaloton/

/*/

Στο Βυζάντιο, ο εορτασμός ήταν λαμπρός και μεγαλοπρεπής. Ο αυτοκράτωρ καλούσε σε γεύμα τους φτωχούς, ενώ την Πέμπτη της Διακαινησίμου εδέχετο τον κλήρο και πρόσφερε γεύμα στον Πατριάρχη. Επίσης, τις μέρες αυτές ο ανώτατος άρχων απέλυε από τις φυλακές τους κατάδικους για ελαφρά εγκλήματα.

/*/

Κατά την Διακαινήσιμο εβδομάδα επιτρέπεται η κατάλυση πάντων, ενώ κατά τους παλαιότερους χρόνους ολόκληρη η εβδομάδα αυτή χαρακτηριζόταν αργία από κάθε εργασία (κανόνας Νικηφόρου του ομολογητού). Ο 6ος όμως κανόνας της εν Τρούλλω (Κωνσταντινούπολη), Πενθέκτης Συνόδου συνιστά στους χριστιανούς καθ΄ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας τον καθημερινό εκκλησιασμό. Μάλιστα κατά τους πρώτους χρόνους στην εβδομάδα αυτή απαγορεύονταν και τα οποιαδήποτε θεάματα.

Ειδικότερα στη Κωνσταντινούπολη η Διακαινήσιμος εβδομάδα εορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια. Ο Αυτοκράτορας καλούσε του νεοφώτιστους καθώς και πτωχούς σε πλούσιο γεύμα, ενώ κατά την ημέρα Πέμπτη της Διακαινησίμου δέχονταν τον κλήρο προσφέροντας τιμητικό γεύμα στον Πατριάρχη και στους περί αυτόν. Πολλά όμως και πλούσια δώρα διένειμαν οι Αυτοκράτορες και σε επίσημες επισκέψεις που διενεργούσαν αυτή την εβδομάδα. Ακόμη απέλυαν από τις φυλακές κατάδικους για ελαφρά εγκλήματα.

Εθιμοτυπία

Τα παραπάνω αυτοκρατορικά έθιμα της Διακαινησίμου εβδομάδας πέρασαν στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος δια των βασιλικών επισκέψεων σε στρατόπεδα και νοσοκομεία και με έκδοση σχετικών διαταγμάτων για άρση στρατιωτικών ποινών. Έθιμα που συνεχίζονται και σήμερα από την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Η παράσταση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου δια χειρός Θεοφάνη στην Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους

Η Ιστορία της Chalcidicae,

στην Μεσαιωνική αγιογραφική απεικόνιση του Ευαγγελισμού, στο εξωτερικό άνω τμήμα της κύριας όψης της τράπεζας στην Μονή Μεγίστης Λαύρας στο Άγιον Όρος

- εὐήκοος οὖς

ΑΡΤΕΜΙΔΙ ΑΓΡΟΤΕΡΑ / ΝΕΒΡΙΣ ΕΠΙΤΑΓΗΝ / ΑΝΕΘΗΚΕΝ.

Ο Πολωνός ιστορικός τέχνης και ελληνιστής Lewandowski Rafal υποστηρίζει ότι η ενσωμάτωση της αναθηματικής πλάκας στο κέντρο του εικονογραφικού προγράμματος του Ευαγγελισμού δεν εξυπηρετεί μόνο διακοσμητικούς λόγους, αλλά σχετίζεται με την ερμηνεία του Ευαγγελισμού όπως παραδίδεται στις Απόκρυφες Γραφές, καθώς και με την αγιορείτικη παράδοση, σύμφωνα με την οποία οι αρχαιοελληνικές θεότητες παρέδωσαν στην Παναγία τον τόπο που έμελλε να γίνει το Περιβόλι Της.

✅ Σε Βασιλικό Έγγραφο – Οριοθεσία του 350-300 π.Χ. του Χολομώντα έχουμε αναφορά σε ... ιερόν Αρτέμιδος!

✅ Στα Τοπωνύμια η Σαμαρίνα προέρχεται από τη σύντμηση των λέξεων Santa Maria (Λατινικά), που στα βλάχικα είναι Sta Maria, μετεξελίχθηκε σε Sta Marina και κατέληξε Σαμαρίνα στα Γρεβενά.

/*/

Η παράσταση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου καταλαμβάνει εξωτερικά το άνω τμήμα της κύριας όψης της τράπεζας της Μονής Μεγίστης Λαύρας στο Αγιον Ορος και, όπως και οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό του κτιρίου, χρονολογείται στην περίοδο 1535 – 1541.

Ο ζωγράφος, που μάλλον ταυτίζεται με τον περίφημο Θεοφάνη τον Κρήτα, παρουσιάζει στο αριστερό μέρος της σύνθεσης τον αρχάγγελο Γαβριήλ και στο δεξιό την Παναγία. Ακόμα δεξιότερα, μία νέα κοπέλα αποχωρεί κρατώντας ένα αδράχτι, από το οποίο φεύγει ένα κόκκινο νήμα που καταλήγει τυλιγμένο στο δεξί χέρι της Παναγίας. Στην κορυφή της σύνθεσης βρίσκεται εντοιχισμένη μία μαρμάρινη αναθηματική ανάγλυφη πλάκα, στην οποία απεικονίζεται ένα τεράστιο αυτί εντός πλαισίου, πάνω από το οποίο υπάρχει εγχάρακτη η επιγραφή:
ΑΡΤΕΜΙΔΙ ΑΓΡΟΤΕΡΑ / ΝΕΒΡΙΣ ΕΠΙΤΑΓΗΝ / ΑΝΕΘΗΚΕΝ.
Από τους χαρακτήρες εξάγεται το συμπέρασμα ότι η πλάκα ανήκει στην κλασική ελληνική περίοδο και χρονολογείται στον Ε΄ – Δ΄ π.Χ. αιώνα.

Σιδερένιο μακρύ σπαθί από τη Σερβία, 14ου-15ου αιώνα.

 

Σιδερένιο μακρύ σπαθί από τη Σερβία, 14ου-15ου αιώνα.

Βρέθηκε στην κοίτη του ποταμού Δυτικού Μοράβα, στο χωριό Ζαμπλάτσε, περιφερείας Τσατσάκ, στη δυτική Σερβία.

Διαστάσεις: συνολικό μήκος 114 εκ., μήκος σταυροειδούς προφυλακτήρα 20 εκ., πλάτος λεπίδας 5 εκ. Συλλογή Μουσείου Τσατσάκ.

Η δυτική επίδραση είναι εμφανής.

Από τον 14ο αιώνα και μετά η Σερβία απομακρύνθηκε βαθμιαία από την ανατολικορωμαϊκή στρατιωτική παράδοση και δεχόταν την ισχυρή πολιτισμική ακτινοβολία της Ουγγαρίας.

Η σερβική αριστοκρατία υιοθέτησε στοιχεία δυτικού στρατιωτικού εξοπλισμού (και οι δεσποτικές οικογένειες κάποια στοιχεία της εισαγόμενης έννοιας της εραλδικής).

Πηγή: Τζώρτζης Μελισσάκης - fb ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ-ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Aρχαίοi Xαλκείς, Χαλκιδείς επι της Θράκης, Σιδηροκαυσίων, Μαδεμοχώρια, Gr El Dorado

 

χειροτεχνία δέντρου από κράμα μετάλλων χαλκού (Alibaba)

/*/

"...Είναι κακό πράγμα η ανεργία,
αλλά είναι χειρότερο ο θάνατος.
Είναι καλό πράγμα η ανάπτυξη,
αλλά είναι καλύτερο η ζωή.
Θα προτιμούσα να μιλάω για τη ζωή,
αλλά αν γίνουν τα χρυσωρυχεία θα σας μιλάω μόνο για την ψυχή σας.
Τίποτα δεν θα έχω να πω πια για τη ζωή. "
Μητροπολίτης Άνθιμος,
ομιλία-συλλαλητήριο ενάντια στα χρυσωρυχεία Αλεξανδρούπολη
16/1/2008 

/*/

Γιατί ενώ καθόμαστε πάνω σε "κοίτασμα παγκοσμίου κλάσης" σύμφωνα με ΤΟ επικοινωνιακό κρεσέντο για τους Κονκισταδόρες του Gr ElDorado, δεν είμασταν ιστορικώς ούτε Λαύριο, ούτε Παγγαίο, ούτε Θάσος ... ούτε Κολχίδα;

Στον Αποικισμό του Αιγαίου είμασταν περιοχή ενδιαφέροντος.

Είμασταν και διακύβευμα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο

Γιατί ο Μακάριος απέτρεψε τον Μέγα Κωνσταντίνο στο να φτιάξει την Νέα Ρώμη στον Coprus Infuis;

Διαχρονικά ΌΜΩΣ αμείωτο το ενδιαφέρον της εκκλησιαστικής εξουσίας στην περιοχή μας.

Αποτέλεσμα αυτού και το ΑΒΑΤΟ στο ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ.

Ένα ενδιαφέρον συνεχές που έντονα εκφράστηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και με τις λογικές που ζούμε έως σήμερα περι Μαδεμοχωρίων.

Γιατί λείπουν τα ΜΕΓΑΛΑ ΚΤΗΡΙΑ, ΘΕΑΤΡΑ, ΠΟΛΙΣ και στον ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΡΤΗ υπάρχει ΕΡΗΜΟΣ ενώ μιλάμε για την Chalkidika των Χαλκιδέων επι της Θράκης ;

Βρίθουν όμως λογικές Εκκλησιαστικών Κολλήγων, Καστελιών και Ιστορικών Τοπωνυμίων ειδικά της Βυζαντινής εποχής.

Διαβάζω:

📌 Βικιπαίδεια

"Ο κασσίτερος (λατινικά: stannum, αγγλικά: tin) είναι το χημικό στοιχείο με χημικό σύμβολο Sn,

Η εξόρυξη και η χρήση κασσιτέρου χρονολογείται από την αρχή της Εποχής του Ορείχαλκου, γύρω στο 3.000 π.Χ, όταν παρατηρήθηκε ότι χάλκινα αντικείμενα που κατασκευάζονταν από πολυμεταλλικά ορυκτά, με διαφορετική αναλογία μεταλλικών συστατικών, έχουν διαφορετικές φυσικές ιδιότητες[3].

Τα πρωιμότερα μπρούτζινα αντικείμενα περιείχαν κασσίτερο ή αρσενικό (As) σε περιεκτικότητα λιγότερο από 2% και γι' αυτό πιστεύεται ότι αυτό συνέβαινε με τη μη σκόπιμη δημιουργία κραμάτων, από κοιτάσματα ορυκτών χαλκού, που απλά περιείχαν τα άλλα μέταλλα ως προσμείξεις[4].

Η προσθήκη ενός δεύτερου μετάλλου στο χαλκό, αύξανε τη σκληρότητά του, ταπείνωνε τη θερμοκρασία τήξης του, και βελτίωνε διεργασία χύτευσης παράγοντας ένα πιο ρευστοποιημένο τήγμα, και τελικά, μετά την ψύξη του, παρήγαγε ένα πιο πυκνό και λιγότερο σπογγώδες μέταλλο[4].

Η κατανόηση ότι αυτό είναι δυνατό να γίνει με επίτηδες προσθήκη άλλου μετάλλου αποτέλεσε μια σημαντική εφεύρεση για την Εποχή του Ορείχαλκου που επέτρεψε την παραγωγή πολλών και πολυπλοκότερων σχημάτων χυτών προϊόντων από κλειστές συντεχνίες της εποχής. Τα αντικείμενα από αρσενιούχο μπρούτζο εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Εγγύς Ανατολή, όπου συνήθως το αρσενικό συνήθως συνυπάρχει σε κοιτάσματα με τα ορυκτά χαλκού, αλλά τα προβλήματα υγείας που εμφανίζονται με τη χρήση του δηλητηριώδους μεταλλοειδούς έγιναν σύντομα γνωστά με αποτέλεσμα να αναζητηθούν, από την πολύ πρώιμη Εποχή του Ορείχαλκου, πηγές προσμείξεων χαλκού με τον πολύ λιγότερο επικίνδυνο κασσίτερο[5].

Αυτό οδήγησε στη δημιουργία ζήτησης του σπάνιου και συνεπώς επικερδούς εμπορίου από τις σχετικά μακρινές πηγές εξόρυξής του (Ιταλία, Πορτογαλία, Βορειοδυτική Γαλλία, Βρετανία και Βορειοανατολική Γερμανία) στις (τότε) ανεπτυγμένες οικονομικά και πολιτιστικά αγορές (της Αιγύπτου, της Μεσοποταμίας, των Ανατολικών ακτών της Μεσογείου, της Ανατολίας και της Ελλάδας).το αρχαιότερο εύρημα κασσιτέρου στόν κόσμο, βρέθηκε σε ναυάγιο αρχαίου πλοίου στα παράλια της Σμύρνης[6].

Ο κασσιτερίτης, δηλαδή το διοξείδιο του κασσιτέρου (SnO2), ήταν πιθανότατα και κατά την Αρχαιότητα η κύρια πηγή κασσιτέρου. Άλλες μορφές ορυκτών κασσιτέρου, δηλαδή σουλφίδια όπως ο σταννίτης, είναι λιγότερο άφθονες και απαιτούν πιο πολύπλοκη διεργασία εξόρυξης. Ο κασσιτερίτης συχνά συσσωρεύεται σε αλλουβιανά κανάλια, εξαιτίας του γεγονότος ότι είναι σκληρότερα, βαρύτερα και με μεγαλύτερη χημική αντίσταση από τον γρανίτη μέσα στον οποίο τυπικά σχηματίζεται[7]. [βλέπε και Αγραμάδες σε Παλαιοχώρι και Στανό στο https://www.palaiochori.gr/2018/03/blog-post_67.html ]

Αυτά τα κοιτάσματα μπορούν εύκολα να βρεθούν σε όχθες ποταμών, όπου ο κασσιτερίτης είναι συνήθως μαύρος, μωβ ή έχει άλλο σκοτεινό χρώμα, γνωρίσματα που έψαχναν οι μεταλλωρύχοι της πρώιμης Εποχής του Ορείχαλκου. Είναι πιθανό τα πρώιμα αυτά κοιτάσματα να ήταν αλλουβιανά στη φύση, και ίσως να εξορύσσονταν με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούνταν για την εξόρυξη χρυσού (Au) από παρόμοια κοιτάσματα."

📌 «κρατερώματα» ως «μίξις χαλκοῦ καὶ κασσιτέρου» Ησίοχος 5ος αιω. μ.Χ. ,

Μάρκος Βαξεβανόπουλος, Καταγραφή και μελέτη της αρχαίας μεταλλευτικής δραστηριότητας στο όρος Παγγαίο, Α. Μακεδονία, διδακτορική διατριβή, 2017

Αρσενικούχος Χαλκός (Arsenic Copper)

Ο αρσενικούχος χαλκός αποτελεί ένα σημαντικό κράμα του χαλκού και κρίκο μετάβασης από τη μεταλλουργία του καθαρού χαλκού στο κράμα χαλκού-κασσίτερου (Charles, 1967). Αποτελείται από μεταλλικό Cu και ποσότητα As (συνήθως σε περιεκτικότητα 2,5-3,5 %)και παράγεται ευρέως την Πρώιμη και Μέση Εποχή του Χαλκού. Η παρουσία 8% As δίνει στο χαλκό ιδιαίτερη ευπλαστότητα κατά τη θερμή ή ψυχρή σφυρηλάτηση χωρίς να υπάρχει περίπτωση θραύσης (Charles, 1967). Βασικό στοιχείο που προστίθεται στην εκκαμίνευση του αρσενικούχου χαλκού είναι οι σκωρίες speiss, όπως αυτό αποδεικνύεται ήδη από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού στην περιοχή του Ιράν (Rehren et al, 2014). Η παραγωγή τους γινόταν από την εκκαμίνευση μεταλλευμάτων πλούσιων σε Fe και As. Η παραγωγή τοξικών αερίων κατά την εκκαμίνευση αρσενικούχων τηγμάτων (Tylecote, 1987) ήταν σαφώς ένας παράγοντας που επηρέαζε αρνητικά την υγεία των μεταλλουργών.

Κρατέρωμα (Bronze) Το κρατέρωμα αποτελεί κράμα του χαλκού και του κασσίτερου, αν και ο όρος χρησιμοποιείται και για άλλα κράματα του χαλκού. Καλείται επίσης και μπρούντζος, ενώ πολλές φορές συγχέεται με τον ορείχαλκο.

Το αρσενικό (As) χρησιμοποιείται στην αρχαιότητα, όχι ως ξεχωριστό μέταλλο, αλλά ως συστατικό του αρσενοπυρίτη, της ερυθράς και της κίτρινης σανδαράχης και του λολιγνίτη, το τελευταίο μάλιστα επειδή δεν περιέχει θείο στο μόριό του (ανεπιθύμητο από τους αρχαίους χαλκείς) εχρησιμοποιείτο για την κραμάτωση του χαλκού προς παραγωγή κράματος αρσενικούχου χαλκού κατά την 3η π.Χ. χιλιετία

ΒΑ Χαλκιδική κατέχουν εξέχουσα θέση στην εκμετάλλευση αργύρου-μολύβδου από την προϊστορική εποχή μέχρι και την Οθωμανική περίοδο

/*/

Κράματα

Η απόδοση του χαλκού μπορεί να βελτιωθεί για να ταιριάζει σε πολλές βιομηχανικές εφαρμογές. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω του κράματος: δημιουργώντας ένα στερεό υλικό από δύο ή περισσότερα διαφορετικά μέταλλα.  Συνδυάζοντας τον χαλκό με άλλα μέταλλα, τα κράματα που δημιουργούνται  ταιριάζουν σχεδόν σε οποιαδήποτε εφαρμογή.

Το δέντρο των κραμάτων χαλκού

Υπάρχουν περισσότερα από 400 κράματα χαλκού, το καθένα με ένα μοναδικό συνδυασμό ιδιοτήτων, για να μπορεί ταιριάζει σε πολλές εφαρμογές, διαδικασίες παραγωγής και περιβάλλοντος.

Ο καθαρός  χαλκός έχει την καλύτερη ηλεκτρική και θερμική αγωγιμότητα από  κάθε άλλο  μέταλλο του εμπορίου. Σήμερα, το παραπάνω από το μισή ποσότητα του παραγόμενου χαλκού, χρησιμοποιείται στις ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές εφαρμογές, γεγονός που τον χαρακτηρίζει  κατάλληλο τόσο για τις  ηλεκτρικές (υψηλή αγωγιμότητα) όσο και για τις μη ηλεκτρικές (μηχανική) εφαρμογές. Διαβάστε αναλυτικά.

Ορείχαλκος είναι ένας γενικός όρος για μια σειρά από τα κράματα του χαλκού – με διαφορετικούς συνδυασμούς ιδιοτήτων, συμπεριλαμβανομένης της αντοχής τους, στην κατεργασιμότητα, στην  ολκιμότητα, στην  αντίσταση τους κατά της φθοράς και της διάβρωσης, της σκληρότητας, το χρώμα, της αντιμικροβιακής δράσης, καθώς και της ηλεκτρικής και θερμικής τους αγωγιμότητας.  Διαβάστε αναλυτικά.

Ο Μπρούντζος είναι κράμα χαλκού και κασσίτερου, και ήταν το πρώτο κράμα που δημιουργήθηκε, περίπου τέσσερις χιλιάδες  χρόνια πριν.  Το σημαντικό αυτό γεγονός  έδωσε το όνομά του σε μία χρονική περίοδο «Η Εποχή του Χαλκού».  Διαβάστε αναλυτικά.

Το μέταλλο οπλικού εξοπλισμού είναι κράμα χαλκού, κασσίτερου, ψευδάργυρου και μόλυβδου και  χρησιμοποιείτε τουλάχιστον 2000 χρόνια, λόγω της ευκολίας του στην  χύτευση και την καλή του  αντοχή στη διάβρωση.  Διαβάστε αναλυτικά.

Το χαλκονικέλιο είναι ένα κράμα από  χαλκό και  νικέλιο και  έχει εξαιρετική αντοχή στη θαλάσσια διάβρωση. Η προσθήκη του νικελίου στον χαλκό δεν  βελτιώνει μόνο την αντοχή του στην διάβρωση αλλά διατηρεί και την καλή του ολκιμότητα. Διαβάστε αναλυτικά.

Το Λευκό Νικέλιο είναι ένα κράμα χαλκού, νικελίου και ψευδαργύρου και μπορεί να θεωρηθεί ως ειδικός ορείχαλκος. Έχει ασημένια εμφάνιση και όχι το μπρούτζινο τυπικό χρώμα. Διαβάστε αναλυτικά.

Το Βηρύλλιο είναι από το πιο σκληρά και ισχυρά κράματα χαλκού, και είναι επεξεργασμένο στο να δουλεύει  σε ακραίες θερμοκρασίες.  Έχει παρόμοιες μηχανικές ιδιότητες και υψηλή αντοχή με το κράμα του χάλυβα, αλλά καλύτερη αντοχή στην διάβρωση.  

Δεν υπάρχει άλλο μέταλλο που να έχει τέτοια ποικιλία σε ελκυστικά χρώματα, όπως ο χαλκός και τα κράματά του.  Το κόκκινο του χαλκού, το χρυσό του ορείχαλκου, το μπρούντζο-αλουμινίο, το σοκολατί-καφέ του μαγγανίου, η πράσινη πατίνα του χαλκού και το λαμπερό ασημένιο του λευκού νικελίου, επιτρέπει τους σχεδιαστές να εκμεταλλευτούν τον χαλκό με άπειρους τρόπους.

https://web.archive.org/web/20211105223236/https://copperalliance.gr/about-copper/copper-and-its-alloys/alloys/

Σκοτεινοί αιώνες στην ΒΑ Χαλκιδική (?)

 

Είναι η ΒΑ Χαλκιδική, η περιοχή των Σιδηροκαυσίων, η Chalkidica των χαρτών ο δικός μας Μυστράς;

οι κάτοικοι είναι σίγουρα κοινής καταγωγής με της ορεινής Πελοποννήσου, αφού τον Μεσαίωνα έγιναν ΤΡΕΙΣ γνωστές μετακινήσεις "λαϊκών" από το Άγιο Όρος, μέχρι να δημιουργηθεί το ΑΒΑΤΟ.

Οι συμπτώσεις: 

Άγιοι Έρμυλος και Στρατόνικος επί εποχής αυτοκράτορα Ανατολής Λικινίου (308 - 323 μ.Χ)

Η Σύναξη των Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου ετελείτο στον ευκτήριο οίκο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή που ονομάζεται Οξεία (νησί της Προποντίδας), στη Φιρμούπολη, που ήταν κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και «εν τοις του Σπουδαίου» κοντά στο Ορφανοτροφείο.

Σερμύλη και Στρατονικ(ε)ία

Ευτρόπιος Ύπατος (... - 399) ήταν Βυζαντινός αξιωματούχος του 4ου αιώνα.

"την εποχή του Αρκαδίου τη διοίκηση την ασκούσε ο σύμβουλος Ρουφίνος και, μετά τη δολοφονία του Ρουφίνου, ο διεφθαρμένος επίτροπος Ευτρόπιος και η αυτοκράτειρα Ευδοξία."

“Μνιμίον Ηου-

άννου υηού Ευ-

τροπίου , εί τις

δε ευρέθι τί-

θον παρά γνό-

σεος εμού , δόσι

λόγον του θ(εο)ύ εν η-

μέρ(α) κρίσεος "

Το τοπωνύμιο Ρεβενίκια (σημ. Μεγάλη Παναγία) μάλλον αντιστοιχεί στο σερβοκροατικό τοπωνύμιο Revenik, το οποίο ανάγεται στο πρωτοσλαβικό επίθετο *rĭvĭnŭ που έδωσε δωσε το σερβοκροατικό επίθετο revan = «αφοσιωμένος, ένθερμος, ενθουσιώδης, δουλευταράς». Το ομόρριζο πρωτοσλαβικό επίθετο *rĭvĭnivŭ «ζηλιάρης, φθονερός» έδωσε το βουλγαρικό revniv. Ο σλοβενικός συγγενής του σρβ./κρ. revan, reven σημαίνει «φτωχός, ακτήμων» (< «που ζηλεύει/ποθεί αυτά που δεν έχει»).

Ο Όσιος και Θεοφόρος Μακάριος έζησε κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Μεγάλου Κωνσταντίνου (324-337 μ.Χ.), Θεοδοσίου (379-395 μ.Χ.) και Αρκαδίου (395-408 μ.Χ.).

μετά την θρυλούμενη καταστροφή της Μονής Κωνσταμονίτου από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη ο επίσκοπος Ιερισσού Μακάριος επανάκτησε το ναό του Αγίου Στεφάνου στο όνομα του οποίου τιμάται η μονή.

Ο Μακάριος πέθανε στα χρόνια του Αρκαδίου 395-408 μ.Χ.

Όσιος Ευθύμιος ο Νέος (823-898) στα Βράσταμα

Για τόν Ἰωάννη Κολοβό μαθαίνουμε ἀπό τό βίο τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου τοῦ Νέου (898). Πρόκειται γιά μια σημαντική καί ἰσχυρή προσωπικότητα τοῦ τέλους τοῦ 9ου αἰ., τόν σεβόταν καί ὁ Αὐτοκράτορας Βασίλειος Α΄ ὁ Μακεδών (883).

Ιλαρίωνας είναι ο συγγενής (Nepos, Νέπωσι του Αυτοκράτορα Αλεξίου Ά του Κομνηνού, Ηγούμενος της Μονής Κωνσταμονίτου και το 1098 μ. Χ. είναι Πρώτος του Αγίου Όρους.

3η ημέρα της Διακαινησίμου όπου κατά τους βυζαντινούς χρόνους ήταν αφιερωμένη στην μνήμη του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου, αυτό σε συνεχίστηκε με τα ιστορικά έθιμα Ιερισσού, Παλαιοχωρίου και Αρναίας αλλά συνδυάζεται και με το γεγονός ότι την Τρίτη της Διακαινησίμου γίνεται Λιτανεία σε όλες τις Μονές του Αγίου Όρους.

και ...

✒ ο περιορισμός του 1320

Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου

 

Миниатюра 985 г. Минология Василия II. Константинополь. Ватиканская библиотека. Рим.

Άθλησις τῶν Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου .

 Μικρογραφία (Μινιατούρα) 985 μ.Χ. στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β '. 985 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη. 

Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη

Άγιοι Έρμυλος και Στρατόνικος

Ημερομηνία εορτής: 13/01/2019 Άγιοι Έρμυλος και Στρατόνικος
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 13 Ιανουαρίου εκάστου έτους.

Ἡ σαργάνη ναῦς, Ἑρμύλῳ Στρατονίκῳ,
Κοινὸν κατάπλουν εἰς βυθὸν ποιουμένοις
Ἕρμυλον ἠδ᾿ ἑτάρον δεκάτῃ πνίξε τρίτῃ Ἴστρος.

Βιογραφία

Οι Άγιοι Μάρτυρες Έρμυλος και Στρατόνικος ζούσαν κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα της Ανατολής Λικινίου (308 - 323 μ.Χ). Ο Λικίνιος, όπως είναι γνωστό, για να ευχαριστήσει τους ειδωλολάτρες που αντιπαθούσαν τον Μέγα Κωνσταντίνο, διέταξε, περί το 320 - 322 μ.Χ., διωγμό κατά των Χριστιανών.

Ο Άγιος Έρμυλος, κατά την εκκλησιαστική τάξη, ήταν διάκονος. Όταν παρουσιάσθηκε ενώπιον του αυτοκράτορα και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, υποβλήθηκε σε φοβερά βασανιστήρια. Πρώτα τον μαστίγωσαν με αγκαθωτά μαστίγια. Οι φρικώδεις βασανισμοί δεν έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα. Στη δεινή δε αυτή κατάσταση ευρισκόμενος ο Άγιος Έρμυλος, κλείσθηκε στην φυλακή. Μετά από λίγες μέρες καταβλήθηκε νέα προσπάθεια, για να αρνηθεί ο Μάρτυς τον Χριστό. Εκείνος απάντησε δοξολογώντας και ευχαριστώντας το Άγιο Όνομα του Κυρίου.

Μεταξύ εκείνων που παρευρίσκονταν στο μαρτύριο του Αγίου Ερμύλου, ήταν και ο φίλος του Στρατόνικος, που υπέφερε πολύ για τα παθήματά του. Μπροστά στο θέαμα του μαρτυρίου του φίλου του, ο Στρατόνικος δεν μπόρεσε να κρατήσει τους στεναγμούς και τα δάκρυά του. Αμέσως τον συνέλαβαν και τον κάλεσαν να αρνηθεί τον Χριστό. Και εκείνος ακολούθησε τον δρόμο της καλής ομολογίας του φίλου του Ερμύλου. Το μαρτύριο επεκτάθηκε και σ’ αυτόν. Τον κτύπησαν και ακολούθως τον έριξαν μαζί με τον Έρμυλο στον ποταμό Ίστρο (Δούναβη), όπου και οι δυο τους εδέχθησαν το μακάριο τέλος και έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Κάποιοι Χριστιανοί που πληροφορήθηκαν τα γεγονότα, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια, για να βρουν τα τίμια λείψανα των Αγίων. Και όταν, μετά τρεις μέρες, τα είδαν κάπου στις όχθες του ποταμού, τα παρέλαβαν και τα ενταφίασαν μαζί.

Η Σύναξη των Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου ετελείτο στον ευκτήριο οίκο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή που ονομάζεται Οξεία (νησί της Προποντίδας), στη Φιρμούπολη, που ήταν κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και «εν τοις του Σπουδαίου» κοντά στο Ορφανοτροφείο.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δυὰς ἔνθεος, ὁμολογοῦντες, τὴν Ὑπέρθεον, πιστῶς Τριάδα, ἀνεδείχθητε πανεύφημοι Μάρτυρες, ὁ εὐκλεὴς καὶ ἀήττητος Ἔρμυλος, καὶ ὁ στερρὸς καὶ θεόφρων Στρατόνικος. Ἀλλ' ὡς σύμμορφοι, ἐν δόξῃ τὴ ὑπὲρ ἔννοιαν, αἰτήσασθε ἤμιν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Ἐκ τῆς κοσμικῆς, συγχύσεως ἐφύγετε, καί πρός γαληνήν, κατάστασιν μετέστητε, μαρτυρίου αἵμασι, καί ἀσκήσεως πόνοις στεφόμενοι· ὅθεν καί ἀνεδείχθητε, Μαρτύρων καί Ὁσίων ὁμόσκηνοι. 

ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΕΡΜΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΟΥ, Συμεώντοῦ Μεταφραστοῦ, σελίδες 553-566

«Γεωγραφία Πτολεμαίου στην Ελληνική», και φυλάσσεται στη Βιβλιοθήκη του Βατικανού.

 

Σπάνιος «Βυζαντινός » ελληνικός Χάρτης του 15ου αιώνα 

Ένας σπάνιος Ελληνικός χάρτης της Ευρώπης του 15ου αιώνα

Μετόχι Ξεροπόταμου - χωρίον Καμένα

 

Θεοδωρίδης Πάνος, Πίνακας τοπογραφίας του αγιορείτικού παραγωγικού χώρου

Το παλιό σλαβικό όνομα Kamenica «Πέτρινος (ποταμός)» (PSlav *kamy/kamen- «πέτρα» + *-ica) διατηρήθηκε στην εγχώρια και τις γειτονικές σλαβικές γλώσσες: άνω σορβικό Kamjenica (rěka), τσεχικό Kamenice (řeka) κλπ.

https://smerdaleos.wordpress.com/2022/12/13/%cf%84%cf%81%ce%af%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%ac%ce%bc%cf%89%ce%bd%cf%8d%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b4%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%ce%b1%cf%82/